Martina - 6 - Sex Verhalen

Martina - 6

... in. Hij zag Anton alleen staan en liep naar hem toe. Vito sprak heel vriendelijk met hem. Plots kwam Martina bij hen staan. “Mogen we even in de tuin?” vroeg ze Vito.

“Natuurlijk, de deur staat toch niet voor niets open.”

Anton wijdde zijn aandacht aan de tuin en vroeg of onder het doek een zwembad was. “Ja,” antwoordde Vito, “maar het is nu te koud. Is het lekker weer, dan rol ik het doek weg en kan er dan zo in.” Anton liep weg om het oprolmechanisme te bekijken. Dit was de kans voor Martina. Snel duwde ze hem haar slipje in zijn handen. Vito bracht zijn handen naar zijn neus en rook hoorbaar. “Ik ruik je,” was het enige wat hij zei. Toen stopte hij het slipje in zijn broekzak en liep naar Anton. Martina keek hem na. Twee mannen in de tuin: haar man en haar geliefde, die toch ook een beetje haar man is. Ze draaide zich om en liep het huis weer in. De party was nog niet over.

Toen Martina en Anton thuis kwamen, was het al laat. Anton wilde direct naar bed, maar Martina nog niet. Ze nam een uitgebreide douche en trok haar ochtendjas over haar naakte lichaam. Ze keek in de donkere slaapkamer. Anton sliep. Ze hoorde zijn ‘zagende’ ademhaling. Martina ging weer naar beneden. Ze schonk zich wat te drinken in en deed de lichten uit. In het donker zat ze op de bank. Ze stak een sigaretje op en tekste Vito: “Anton slaapt, ik zit op de bank. Ik mis je.”

Zijn antwoord kwam vrijwel direkt: “Naakt?”

“Naakt in m’n ochtendjas.”

“Ik mis je ook. Ik wist dat je me zou ...

... teksten. Ik zit ook op de bank.”

“Ook naakt?”

“Half, ik heb m’n broek nog aan.”

“Het was zo fijn je vanavond weer te zien. Had ik maar kunnen blijven.”

“Ja. Dan hadden we nu hier gezeten of misschien wel in het zwembad gelegen. Jammer dat het niet kon. Hopelijk gauw want een romantisch avondje zwemmen met jou...”

Martina zuchtte toen ze zijn tekst las. Verlangen in seks had ze niet direct. Ook wel, maar het was veel meer het verlangen om bij hem te zijn.

Er kwam een nieuwe tekst van hem binnen. “Morgen bel ik je. Ik verzin wel iets. Vertrouw me.”

“Bellen?”

“Ja, bellen. Rond het avondeten. Dan kan je direct met je man overleggen.”

Martina staarde naar de tekst. Hij was iets van plan. Ze voelde zich direct wat opgewekter.

“Goed, ik wacht op je telefoontje. Laat me niet te lang wachten, morgen!”

“Vertrouw me. Ga nu lekker slapen of probeer het in ieder geval.”

“Je hebt gelijk. Welterusten, lieve Vito”

“Welterusten, liefste Martina.”

Nog een poosje bleef Martina zitten. Na nog een sigaretje, ging ze naar boven. Anton lag harder te ‘zagen’. Ze schoof naast hem in bed en viel ondanks alles snel in slaap.

Tien voor half 7. Martina en Anton zaten aan het avondeten. Martina’s mobiel ging af. Ze pakte haar mobiel en keek op de display. Met gefronste wenkbrauwen zei ze tegen Anton: “Het is mijn baas. Vito!”

“Goedenavond, Vito,” zei ze beleefd.

Ze luisterde stil naar wat er gezegd werd. Eindelijk zei ze: “Ja, natuurlijk. Ik begrijp het. ...