Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 2 - Sex Verhalen

Evie in Fantas’t’y Land – Hoofdstuk 2

... koffer dan op bed leggen. Zou jij dan zo lief willen zijn om alvast mijn zwarte jeans, het zwartzijden overhemd, de van Bommel sneakers en een zwarte boxershort uit te leggen.” “Wie zou dat doen als ik er niet zou zijn?” “Beate.” zegt hij, alsof dat vanzelfsprekende is. Nog terwijl ik de trap afloop hoor ik geklop op de deur. “Kommen sie rein, bitte.” mijn Duits is weliswaar niet zo vloeiend als dat van John, maar ik weet me te helpen. “Geht nicht. Sie müssen die tür von innen öfnen… Der grüne knopf.” Ik zie inderdaad een groene en een rode knop verzonken in het deurkozijn. Ik heb de knop nog maar nauwelijks beroerd of de deur zwaait open. Een kleine man in een traditionele leren korte broek staat met mijn reistas en Johns koffer in zijn handen bij de deur. “Sol ich das gepäck gleich nach oben bringen.” “Gerne. Der kofffer im grünen zimmer und die tasche in das andere.” “Also der koffer im zirbenraum und die tasche in die blütenwiese.” Terwijl de man de trap oploopt zie ik op zijn golfkar John’s colbert liggen. Ik loop naar buiten om het jasje met daarin zijn onmisbare mobieltje op te halen. Nog voordat ik het karretje bereik hoor ik hoe de deur achter mij in het slot valt. ‘Dat heb ik weer.’ Ik grijp John’s jasje en loop terug naar de deur. Er zit geen klink noch een handgreep op de deur. Als ik mijn duim, zoals John eerder, op het zwarte vlak in het kozijn leg, gebeurt niets. Er zit niets anders op dan de massieve deurklopper te gebruiken. Even later zwaait de deur open ...

... en kijk ik in het lachende gezicht van Sep. “Ich hätte die jacke auch reingebracht gnädige Frau.” Ik knik hem vriendelijk toe en ga naar binnen. “Könte ich auch… Die tür mit meinen daumen.” Hij schudt resoluut zijn hoofd. “Nur mit der zustimmung des Hern Berns… Servuss gnädige frau.” De deur zwaait achter hem dicht en ik bestijg opnieuw de brede trap. Op Johns kamer ligt zijn koffer op een soort rek aan het voeteneinde van de Kingsize boxspring. De deur naar de badkamer staat op een kier en ik hoor water stromen. Ik rits de koffer open. Zijn hemd en jeans liggen netjes gevouwen bovenop. ‘Wat zij hij ook weer, wat voor sneakers?’ Mijn oog val op een stoffen zakje gestikt met ‘Floris van Bommel’. Dat moet het zijn. Ik maak de strik los, neem de schoenen uit en wrijf in gedachten over het boterzachte beigebruine leer. “Lekker hè, dat Kalfsleer.” Ik kijk omhoog. In de deuropening van de badkamer staat John met uitsluitend een witte handdoek om zijn heupen. Zo heb ik hem niet eerder gezien. We zijn weliswaar een aantal keren met elkaar op stap geweest. Daarbij hadden Wouter,ik, en John, steeds aparte kamers. Ik heb hem uitsluitend casual gekleed of strak in ’t pak gezien. Zelfs nooit in een zwembroek. “Je mag je mond dichtdoen Evie. Of heb je Wouter nooit zo gezien?” “Èh ja… zeker wel. Maar hij… Ik geloof dat ik maar naar mijn kamer ga.” Zijn lach is ontwapenend en beangstigend tegelijk. “Misschien is dat wel veiliger liefje.” Ik sta voor de spiegel op mijn badkamer. Het gebruinde ...