Kralingen - Sex Verhalen

Kralingen

Dit jaar was het exact 50 jaar geleden dat het Holland Pop Festival in het Kralingse bos gehouden is. Het was ons eigen Woodstock. Ik was nog niet eens geboren, maar heb er veel van gehoord. En wat een optredens. Ik kende niemand die er ooit geweest was tot dat …..

In 2005 liep ik nog regelmatig een marathon, ik trainde zeker 4x per week en had zo mijn vaste routes en loopmomenten. Bij voorkeur op de vroege ochtend. Op de donderdag had ik een vast klein rondje via het Mariënbosch, een kilometer of acht, als ik dan ter hoogte van Hotel Erica kwam na een redelijke klim, zag ik haar auto al staan. Meestal rook ik haar al eerder dan dat ik haar of haar auto zag. Een mooie oudere dame. Met een klein hondje. Mijn vrouw houdt niet van luchtjes, en ook ik ben er geen liefhebber van, maar dit luchtje, associeerde ik met deze vrouw. Subtiel, niet overheersend, maar aanwezig.

Ik wist niet hoe ze heette, maar ze was de vriendelijkheid zelf. Haar hondje aan de korte riem, ruimte makend voor mij, met altijd een lach en een groet. Week in week uit, en dat zo jaren lang. Ik was soms drijfnat van het zweet, maar haar geur drong al van te voren mijn neus binnen. Ik vond dat luchtje lekker ruiken. Het was op zich een mooie vrouw, maar toch zeker tien vijftien jaar ouder dan ik. Ik schatte haar een jaar of 60. Seksueel voor mij, hoe bot dat ook klinkt niet bijster interessant. Wat dat betreft was mijn buurvrouw van een jaar of dertig, met haar korte rokjes veel leuker om naar te kijken. ...

... Enfin, ik dwaal af.

Ergens in 2010 liep ik weer mijn acht kilometer rondje en bij Erica aangekomen rook ik zoals vaker haar geurtje al voor ik haar zag. Terwijl ik rondkeek en niet op een tak lette struikelde ik en kwam behoorlijk gemeen op de grond terecht. Ik kermde het uit. Op mijn knie een flinke wond, die behoorlijk bloedde.

“Gaat het?”

Het was inderdaad de dame, die eigenlijk de oorzaak was, dat ik ten van was gekomen. Niet helemaal eerlijk natuurlijk, maar dat was wel mijn gedachte. Ik probeerde op te staan, maar dat ging niet echt lekker.

“Blijf even zitten!”

De hond had ze een paar meter van me af ook zo’n commando gegeven en die bleef zijn baasje keurig aankijken. Ze opende haar tas, pakte er wat papieren zakdoekjes uit en veegde zo goed als zo kwaad mijn wond schoon.

“Ik zou maar even langs de eerste hulp gaan, die wond is vuil. Een tetanus spuit er in en goed laten verzorgen, anders kun je nog lang last krijgen.”

Ik knikte braaf, terwijl ik langzaam aan de pijn begon te wennen. Het advies leek me wel goed. Ik werd verrast door haar volgende opmerking.

“Stap maar in, dan breng ik je wel even thuis”

Hoe ik ook protesteerde ze bleef er bij, naar huis, huisarts of eerste hulp en zeker niet strompelend naar huis. Enfin, eerlijk gezegd deed mijn knie nog steeds pijn, dus zo hard protesteerde ik ook weer niet. In de auto gaf ik mijn adres door en na een minuut of tien zette ze me voor de deur af.

“Beloof me dat je naar de dokter gaat”

“Ja ...