Mijn Tante Sonja,... - 3 - Sex Verhalen

Mijn Tante Sonja,... - 3

... zijn maar dun, hoor.”

“Nou, je moeder mag dan ruim tien jaar ouder zijn dan ik, maar ik geloof best dat ze na je vader heel wat in te halen heeft en dat ze daar nu nog steeds mee bezig is”, zeg ik, met een brede glimlach. Het huwelijk van Nora met Nick’s vader was er één geweest zonder liefde en de seks hield ook niet over. Hij zocht het liever elders. Nora ging nooit vreemd, hoe ze ook hunkerde naar een beetje warmte, een beetje genegenheid en ja, ook seks. We zijn na mijn terugkeer naar Nederland zo close geworden dat ik alles van haar weet, en zij bijna alles van mij. Bijna, want ik heb haar nooit over Nick verteld. Natuurlijk niet! Zelfs als ze me ook dat zou kunnen vergeven, dan nog zou onze relatie daardoor voor altijd verstoord zijn. Ik zal met dat geheim moeten leven. Nick ook trouwens. Hij steekt zijn handen op in een afwerend gebaar.

“Ik gun het haar van harte”, zegt hij. “Maar details hoef ik niet te weten. Ander onderwerp graag!”

“Ik heb ook nog wel wat in te halen”, zeg ik. “Na mijn verkrachting had ik ook bijna vijf jaar geen seks, behalve dan met jou.”

Het is een weinig subtiele hint. En waarom moest ik mijn verkrachting noemen? Dat is niet iets om warm van te worden. Het is ook voor het eerst dat die week met hem weer ter sprake komt. Vrijdag hebben we het er helemaal niet over gehad.

“Je was anders goed op weg met Erwin”, zegt hij.

Hij wil nog wat zeggen, maar slikt het in. Waarschijnlijk maar beter ook. Aan het einde van die relatie ...

... wilde ik teveel inhalen. Dat liep niet goed af en dat weet ik heel goed.

“Ik had die weg moeten blijven volgen”, zeg ik, met droefheid in mijn stem.

Ik heb me vaak afgevraagd waar Erwin nu is, maar hij heeft me altijd ontweken. Heeft nooit gereageerd op een paar pogingen van me om weer met hem in contact te komen.

“Ik heb al twee maanden geen seks meer gehad”, zeg ik, eigenlijk meer als constatering voor mezelf, dan tegen hem.

Hij gaat er niet op in. Deze hints leiden tot niets.

“Vertel me nog eens wat meer over je Canadese vriendin”, zeg ik. “Je hebt eergisteren wel veel over Canada verteld, en je werk, maar heel weinig over haar. Ik weet niet eens hoe ze heet! Of vind je het nog moeilijk om over haar te praten?”

“Gaelle”, zegt hij. “En nee, ik vind het niet moeilijk om over haar te praten.”

“Bijzondere naam”, zeg ik. “Klinkt Frans”.

Hij moet lachen. “Ik zat in Quebec, weet je nog. Dat is Franstalig.”

Ja, ja, natuurlijk wist ik dat. Maar nooit bij stilgestaan eigenlijk.

“Spreek je ook Frans, dan?”, vraag ik. “Op de middelbare school heb je dat snel laten vallen, als ik me goed herinner.”

Hij knikt. “Ja, was zeker niet mijn favoriete taal. Maar als je in een Franstalige omgeving zit, leer je het best wel snel hoor. En met Gaelle sprak ik uitsluitend Frans, ook al sprak zij tevens vloeiend Engels. Ik leerde haar kennen toen ik een maand of drie in Canada was. Die eerste drie maanden waren best wel eens eenzaam, weet je.”

Ik zie zijn gedachten ...