Borderline - 31 - Sex Verhalen

Borderline - 31

... weer eens rustig met Lars praten. Stom natuurlijk. Lars is al naar het voetballen. Hij heeft duidelijk op de bank geslapen. Ik ruim de dekens maar op. Mijn maag knort van de honger en ik brunch uitgebreid. Na het middaguur ga ik op de bonnefooi naar Naomi. Ze is gelukkig thuis, maar Gaston is er ook. Dat is even een tegenvaller. Mijn vriendin heeft echter in de gaten dat er wat aan de hand is.

“Kom, vertel,” zegt ze. Ik kijk even naar Gaston. Hij snapt de hint en verlaat de woonkamer van Naomi. Dan ga ik helemaal los. Ik laat nog van Lars, noch van Marck een spaan heel. Ik huil uit in de armen van mijn vriendin. Wat ben ik blij dat ze weer in mijn leven is. Mijn laatste twijfel omdat ze met Lars geslapen heeft, ben ik nu ook kwijt. Naomi troost mij en zegt dat het allemaal wel weer goed komt. Hoe dan? Dat weet ze natuurlijk ook niet. Wel zegt ze dat ik beter naar huis kan gaan, voordat Lars thuis komt. Anders denk hij weer dat ik weg ben gegaan. Als er een toekomst is voor Lars en mij, dan is dat waarschijnlijk het beste dat ik het advies van Naomi volg. Ik laat haar alleen met Gaston en ga terug naar huis.

Lars is laat, en behoorlijk dronken. Ik krijg geen hallo en ook geen wedstrijdverslag. Oké, het zij zo. Tegen de gewoonte in kook ik maar weer eens in het weekend. Lars blijft mij doodzwijgen. Ik laat het over mij heen komen. Ik weet het ook niet meer. Hoewel ik een aantal keren tegen mijn tranen vecht, houd ik mij sterk. Wat moet ik anders. Lars draait bij of niet. ...

... Het idee dat hij niet bijdraait en dus dit het einde van mijn relatie betekend, dat doet mij pijn. Ik wil verder met Lars. Maar wil Lars nog verder met mij? Vandaag gaat Lars vroeger naar bed. Ik laat hem. Als ook ik in bed kruip, ligt hij al te slapen. Hij ligt in ieder geval weer naast mij in bed. Ik zie dat maar als een goed teken.

De volgende ochtend komt er nog steeds geen woord uit Lars. Zelfs geen goede morgen. Ik sleep mij door de werkdag. Steeds meer begin ik mij zorgen te maken dat het niet meer goed gaat komen. Wellicht dat Milou ons kan helpen. Wil Lars überhaupt nog naar de therapie, of is hij daar ook klaar mee. Net als met mij, denk ik pijnlijk. Op dinsdag gaat het niet beter. Na het werk krijg ik net als gisteren geen bericht van Lars. Omdat ik dus weer niet weet hoe laat hij thuis is, begin ik op tijd met koken. Ik moet ineens aan een liedje van het klein orkest denken. ‘De eenzaamheid is soms erger met z’n twee.’ Is dat wat er bij ons aan de hand is. We leven wel in hetzelfde huis, maar niet samen. Ik wens zo vurig dat dit weer gaat veranderen. Het is vreemd als ik eindelijk de stem van Lars weer hoor.

“Kom je mee,” is het enige wat hij mij zacht vraagt. Het is tijd om naar de therapie te gaan. Meer zegt mijn man niet.

Milou heeft meteen door dat er wat mis is als Lars en ik zwijgzaam naast elkaar zitten.

“Wie kan ik het woord geven.” Vraagt ze. Als Lars niets zegt, dan begin ik maar. Ik vertel wat er zaterdag is gebeurd en dat ik teleurgesteld ...