De Gezusters Santegoed... - 33 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed... - 33

... glansrijk verloren!’

Daan lacht. ‘Dat jij dat nog weet! Maar eerlijk is eerlijk! Ik heb verloren en ik zal je met alle plezier een grote krat bier brengen.’

We geven elkaar een omhelzing en kloppen elkaar op onze schouders. Even later komen Melissa en Chantal terug uit de badkamer, gevolgd door Jolien en mijn moeder. Die hebben het tweetal geholpen hun sleep eraf te halen. Maar ook zonder sleep zien Chantal en Melissa er prachtig uit. Chantal komt naar me toe en drukt zich stevig tegen mijn borstkas.

‘John, ik voel me toch zo gelukkig!’

‘Zo voel ik me ook, Chantal. Ik kan het nog amper bevatten!’

En bij Melissa en Daan gaat het precies zo. Dan herpakken we ons, en lopen richting de loods, waar het al aardig druk is. En het is maar goed, dat we een cateraar in de arm hebben genomen, die de verzorging van al onze gasten op zich neemt. De loods puilt uit van de mensen, die ons feliciteren met onze huwelijken. Een lange rij wacht nog op ons, en pas twee uur later komen pas de allerlaatsten ons feliciteren. En dat zijn heel passend Ylke en Kurt, die speciaal tot het laatste gewacht hebben.

Ze geven ons een hartelijke begroeting, en tot onze verbazing heeft Kurt een best groot cadeau voor ons bij. Het is niet moeilijk te raden, wat het is. Het is overduidelijk een schilderij. Maar wat erop staat, daar zijn we buitengewoon nieuwsgierig naar.

We halen voorzichtig het cadeaupapier eraf, en trekken dan het doek tevoorschijn. We happen naar adem, als we zien, wat ...

... erop staat. Kurt heeft een schilderij van ons beiden gemaakt. Het zou zomaar een foto kunnen zijn, ware het niet, dat je duidelijk kunt zien, dat het geschilderd is. Voor Melissa en Daan heeft hij een soortgelijk doek, maar dan wat kleiner. Maar zeker niet minder mooi.

Woorden schieten dan tekort om onze dankbaarheid te tonen. We moeten allemaal een traantje wegpinken.

‘Bedankt, Kurt! Dit is echt fantastisch mooi!’

‘Nee, jij bedankt, John! Je hebt me veel meer gegeven, dan ik je ooit terug kan betalen. Dat zal ik nooit vergeten. En dit schilderij is dus maar wisselgeld.’

Hij glimlacht en ik schud hem de hand. We zetten het schilderij bij de rest van de cadeaus, die we gekregen hebben, waarbij het wel een ereplaats krijgt. We zijn vermoeid van het vele handen schudden en in ontvangst nemen van felicitaties. We zijn dan ook blij, dat het tijd is om te gaan eten, zodat we wat rust krijgen.

En na het eten barst het feest pas echt los. De eerste dans is bijzonder voor ons. Voor het eerst dansen we als man en vrouw met elkaar. Ik hoor de muziek nog maar amper, ik zie alleen maar Chantal. De rest zie ik niet eens meer, ook al zit de loods vol met mensen. Op dit moment zijn alleen ik en Chantal er nog. We zijn even alleen in onze eigen wereld. Sierlijk bewegen we ons op de dansvloer, alsof we nooit anders doen dan dansen. En we zijn bijna teleurgesteld, als het liedje is afgelopen. De volgende dans is voor mijn moeder, die haar geluk amper op kan. Ze straalt het geluk ...