De Gezusters Santegoed... - 34 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed... - 34

... blijven liggen. Dan hoor ik opeens allerlei geluiden vanaf buiten. Ik ga overeind zitten en zeg: ‘Chantal, volgens mij zijn er mensen op de binnenplaats.’

‘Dat zal misschien de cateraar zijn, John! Die zal zijn spullen wel komen ophalen. En maak je geen zorgen, Joey is ook al onder.’

Ik ga weer liggen, maar het laat me geen rust. Chantal lacht. ‘Dan kunnen we beter opstaan, John. Jou kennende heb je toch geen rust, voordat je precies weet wat er zich buiten allemaal afspeelt.’

En precies dat doen we. We wassen ons en kleden ons aan, en lopen dan samen naar buiten.

Maar buiten is het een drukte van jewelste. Ik zie auto’s van vrienden van me, en we lopen naar de loods. Tot onze verbazing is de loods alweer bijna helemaal opgeruimd.

Zodra we naar binnen lopen, wordt er geroepen: ‘Daar hebben we onze tortelduifjes! Ze zijn eindelijk boven water!’

Ik ben echt verrast door deze spontane actie van mijn vrienden.

‘Hebben jullie al alles opgeruimd?’

‘Ja, we dachten, dat we jullie maar eens wat tijd samen moesten geven. Je staat altijd voor ons klaar, dus nu was het onze kans om eens wat terug voor je te doen!’

‘Nou, dat waardeer ik heel erg. Een heel erg aangename verrassing!’

‘Graag gedaan. En als je nog zin hebt in verse koffie, er zit nog koffie in de kan.’

‘Dat kan straks ook nog. Ik zal jullie eerst even meehelpen.’

‘Niet nodig, John. We zijn al bijna klaar. En Joey heeft bovendien de leiding over deze operatie, en hij heeft nadrukkelijk ...

... gezegd, dat jullie niet mochten helpen!’

Ik lach. ‘Heeft hij dat gezegd? Nou, lekker dan! Ik heb niets meer te zeggen in mijn eigen huis!’

Ik sla mijn arm om het middel van Chantal, en zo lopen we samen naar de tafel, waar een grote koffiekan op staat, samen met wat kopjes. Ik schud voor ons allebei een grote kop koffie in, en we gaan dan op ons gemak zitten te kijken naar onze werkende vrienden. Opeens schiet door de menigte Renn op ons af. Die hadden we al niet gezien, toen we het huis uit liepen. Maar Renn loopt wel eens vaker rondom het terrein, als de poort open staat. Meestal gaat ze niet ver weg, ze weet waar haar thuis is. Maar nu ze terug is, begroet ze ons enthousiast.

Ik zeg tegen haar: ‘Zo, Renn! Weer lekker rondgewandeld?’, terwijl ik haar vacht streel. Ze draait zich in alle bochten om me in mijn gezicht te kunnen likken. Maar uiteindelijk kalmeert ze zich, en gaat aan onze voeten liggen. Chantal streelt haar, en leunt daarbij wat tegen mij aan.

Chantal zegt dan zachtjes: ‘Ik voel me nu zo gelukkig, John! Niet alleen, dat we nu met elkaar getrouwd zijn, maar ook de rest maakt me gelukkig. Onze vrienden hier, Renn, Joey. Een mooi huis, lekker buitenaf, waar ik mezelf oud zie worden. En dan nog onze gezamenlijke hobby, onze auto’s. Ik zou me onmogelijk nog wat meer kunnen wensen op dit moment.’

Ik geef haar een kus op haar voorhoofd. Ze heeft gelijk. Wat zouden we ons nu nog meer kunnen wensen. Maar onze vrienden zijn al snel genoeg klaar met het ...