De Gloed - 2 - Sex Verhalen

De Gloed - 2

De imposante universiteitsbibliotheek van Leuven kijkt uit op het Ladeuzeplein, een vrij lege vlakte met aan de zijkanten wat zitbanken en bomen. In het midden van dit plein staat de Totem, een kunstwerk van Jan Fabre. Het is een 23 meter hoge inox naald met daarop een omgekeerde kever gespiest. In 2005 schonk de KU Leuven dit aan de stad Leuven, zogezegd ter gelegenheid van de 575ste verjaardag van de universiteit.

Wat echter bijna niemand weet, is dat de naald niet hol is, maar gevuld met obsidiaan. Dit diepzwarte verglaasde gesteente is afkomstig uit de diepste krochten van onze planeet. Het obsidiaan loopt diep de grond in, via de steunpilaren van de drie verdiepingen tellende ondergrondse parking onder het plein, tot ver voorbij de War Room, een eeuwenoude vergeten ruimte onder de parking.

Deze ruimte is enkel bereikbaar vanuit de kelderverdieping van de universiteitsbibliotheek. Verborgen achter een rek met oude tijdschriften is er een onopvallende deur die de doorgang betekent naar een lange afdalende gang.

Als je voor de deur staat, word je door een niet waarneembare camera gescand. Enkel voor bevoegden opent de deur zich.

*****

“Wie is er verantwoordelijk voor deze ramp?”

De ijzige stem sprak rustig. Toch voelde elk woord voor de aanwezigen als een messteek in hun lichaam. Niemand durfde te antwoorden. Zelfs het aankijken van de woordvoerende was geen optie. Het zou alleen maar de aandacht trekken.

Iedereen herinnerde zich nog levendig wat er ...

... was gebeurd met de sukkelaar die nog maar enkele weken geleden had geopperd dat er waarschijnlijk geen reden tot paniek was.

“Al 590 jaar hebben we de touwtjes in handen. Wat is het ergste dat er kan gebeuren?”

Nog geen minuut later was de ruimte gevuld geweest met een gekrijs dat tot in het binnenste van de ziel kon worden gevoeld. In zoverre dat er nog veel overbleef van de ziel van de board members.

Nu staarden de board members naar het wandvullende scherm waarop een wereldkaart te zien was. De landen waren zwarte vlakken, afgebakend door witte lijntjes. Het zwart werd echter verstoord door rode vlekken die zich over de hele kaart hadden verspreid. Als je lang genoeg naar de vlekken keek, kon je zien dat ze langzaam maar zeker groter werden.

“Bijna 600 jaar geleden kregen we de kans om een einde te maken aan de invloed van de Godin, die haar liefde over de mensheid verspreidde. Met de universiteit als instrument slaagden we erin om de harten van de mens langzaam te verdorren, om het geloof in de goedheid te laten wegkwijnen. We creëerden een wetenschap die de honger van de mens naar geloof stilde. Langzaam maar zeker maakten we de wereld donker, zodat wij de macht naar ons toe konden trekken. We gebruikten deze macht om de natuur, waar de Godin haar kracht uithaalt, te vernietigen, zo traag dat niemand het doorhad. Onze globalisatiepolitiek deed de waardeloze vormen van stilte, soberheid en samenhorigheid bij de mens overgaan naar onze waardenloze consumptie, ...