De Gezusters Santegoed - 14 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed - 14

... nog gewoon een vriendschap aan over te houden.’

‘Nou, dat is in ieder geval al een goede instelling. Goed, ik wil wel eens met het bestuur praten. Ze zeggen altijd, dat ze vrijwilligers te kort hebben. Dus waarom ze op jouw aanbod niet ingegaan, dat wil ik dan wel even weten.’

‘Bedankt, dat zal ik zeker op prijs stellen. En Gerard? Zou je nog plaats hebben voor een gitaar in de aanhanger? Ik heb mijn oude gitaar in het pandjeshuis, waar ik de gitaar verkocht had, terug kunnen kopen. Hij lag er nog steeds!’

‘O, dat is een verrassing! Natuurlijk hebben we daar wel plaats voor! Je kunt hem erbij doen, als ik je kom ophalen, als we naar Kampen vertrekken. Wat voor iets is het?’

‘Een Fender Telecaster uit 1952. Ik ben blij, dat ik dit schatje terug heb. Het is de eerste luxe, die ik mezelf veroorloof. En ook maar goed, dat de verkoper niet wist, wat het ding werkelijk waard was.’

‘Een kopie neem ik aan?’

Kurt schudt zijn hoofd. ‘Nee, een echte. Ik heb me destijds een gok genomen door de gitaar aan dat pandjeshuis te verkopen. En ik ben blij, dat zich die gok goed uitbetaald heeft.’

‘Wat heb je er destijds voor gekregen?’

‘Tweehonderd euro. Ik moest er nu bijna driehonderd voor neertellen, aangezien ik de pandhouder was.’

‘Waarom heb je er toen niet meer voor gevraagd? Zo’n ding is veel meer waard!’

‘Dat weet ik, maar eigenlijk wilde ik hem ook niet verkopen, en ik moest hem ook uit zicht houden voor andere schuldeisers. Dit was voor mij een manier om ...

... hem te behouden. Die gitaar is voor mij veel meer, dan de waarde alleen. Mijn vader heeft me nog deze gitaar nog gegeven, voordat hij stierf. En die herinnering is me meer waard, dan alles andere.’

Ik knik. Ik ken zijn vader nog van vroeger. Die speelde toen ook al gitaar, dus het is geen wonder, dat Kurt ook gitaar ging spelen.

‘Is dat die beige met zwarte gitaar?’

Kurt knikt. ‘Weet je dat nog? Maar ja, dat is hem. Ik weet, dat mijn vader die destijds zelf nog nieuw gekocht heeft. Hij kon er fantastisch op spelen.’

‘Dat herinner ik me nog. En jij speelde gewoon met hem mee. Ik vond dat destijds fantastisch om te zien en om te horen.’

Gerard zegt dan: ‘Nou, als het een echte Telecaster is, ben ik wel eens benieuwd, hoe die klinkt. Hoe is hij technisch?’

‘Enkele jaren geleden is hij door een vakman helemaal nagekeken. Er was niets mis mee, dat had ik ook niet verwacht. Hij wilde hem destijds van me overkopen. Hij bood me er toen al dertigduizend voor, maar dat was voor mij geen optie.’

‘Dat kan ik wel begrijpen. Ik ben eens benieuwd. Zou ik er ook een keertje op mogen spelen? Gewoon om eens zoiets gespeeld te hebben?’

‘Natuurlijk! Je liet me toch ook op jouw gitaren spelen? Dan spreekt dit voor zich! Maar ik moet nu weer gaan, ik moet nog boodschappen doen, want de rest van de week krijg ik daar geen tijd meer voor.’

Kurt neemt afscheid en fietst weer weg. We kijken hem na, tot hij uit beeld verdwenen is. Gerard zegt dan: ‘Ik ken maar weinig mensen, ...