Schoolproject Met Gevolg - 2 - Sex Verhalen

Schoolproject Met Gevolg - 2

... volgende dag van haar studie kwam, was ze verrast door een enveloppe met haar naam. Zonder hem te hoeven openen, wist ze al van wie die was. Haar hart maakte een sprongetje. Nog met haar jas aan en haar tas over haar schouder opende ze de enveloppe. Een brief.

Hoi Renske,

Deze brief heb ik snel geschreven, zodat die nog de deur uit kon en je hem hopelijk morgen (donderdag) al kunt lezen. Waarom? Omdat je veel losmaakt hier. Ik geniet van je aanwezigheid, je aandacht. Jij benadert me ten minste als mens, terwijl ik weet dat je inmiddels van mijn verleden weet. Ronald heeft het je vast verteld. Ronald is de cipier die jou telkens begeleidde. Tot gisteren. Je snapt waarom. Sommige mensen hier mag ik graag. Daar laat ik niemand tussen komen. Hij is een van degene die ik kan vertrouwen, en hij mij. Renske, je laat me genieten. Dat weet je. Dat zie ik aan je. Ik zie ook dat jij geniet.

Misschien een raar verzoek. Maar kun je bij je volgende bezoek een blouse aandoen en een rokje? Gezien het vertrouwen in elkaar, neem ik aan dat ik dat kan vragen aan je. Je pleziert me daar enorm mee (buiten het plezier van je aanwezigheid om).

Oren zijn om te horen, en ogen om te zien. Gebruik ze secuur, voor het te laat is.

John.

Renske slikte even. Ze liet de tas van haar schouder glijden. Met haar jas aan ging ze zitten. Nogmaals las ze de brief. Elk woord liet ze goed tot haar doordringen. John wist het dus. Of niet? Of zinspeelde hij op iets dat hij vermoedde? Die kleding? ...

... Renske lachte even. Dat wilde ze best voor hem doen, mits het weer een rokje zou toestaan.

Die week bleef deze gedachte prominent aanwezig bij Renske. In haar brief terug had ze niet veel losgelaten over wat er was gebeurd, behalve het feit dat ze nu wist dat de cipier Ronald heette. Verder ging het over andere zaken en in het antwoord van John kwam ook geen knipoog naar deze brief meer terug. Toch hield het haar bezig.

Toen de week voorbij was en Renske zich klaarmaakte voor een nieuw bezoek aan John, betrapte ze zich op het feit dat ze zich zonder enige twijfel stond om te kleden. Hoewel de wind krachtig was voor de tijd van het jaar, trok Renske toch een rokje aan. Daarbij viel de keus op kousen die reikten tot net onder de zoom van het rokje. Was die niet te kort? Even trok ze hem iets naar beneden. Vervolgens knoopte ze de witte blouse dicht. Even keek ze in de spiegel. Renske draaide wat, om vervolgens de blouse weer los te knopen. Een donkere variant bleek daarna meer succesvol. Nadat ze vervolgens het kleine beetje make-up dat ze droeg bij had gewerkt, stapte ze op de fiets. Haar jas knoopte ze nog even goed dicht. Waarom had ze ook alweer een rokje aan gedaan met dit weer? Het was zowaar nog guurder dan toen ze naar huis was gefietst. Toch keerde Renske niet om. Vechtend tegen de krachtige wind en met een hand haar jas naar beneden houdend zodat haar rokje niet omhoog kon waaien, fietste ze de route die ze inmiddels al een aantal keer had gefietst. Het leek wel ...