Mijn Vierde Keer Vreemdgaan - Sex Verhalen

Mijn Vierde Keer Vreemdgaan

... geknikt, want ik wilde Rex nu niet weg jagen. Honden kunnen een heel kalmerend effect hebben op mensen in zo’n situatie. Ze ging nog wat harder huilen en verwonderd vroeg ik haar wat er toch gebeurd was dat ze zo’n verdriet had.

“Ooh, ik heb ruzie met mijn vriend,” snikte ze. “En ik ben het huis uit gerend, want ik was bang dat hij me zou slaan, zo kwaad was hij.”

“Dat zal toch wel meevallen. Zo’n leuke dame en dan ook nog in gezegende toestand. Wat kun je je als man nog meer wensen?”

“Dank je wel,” en even keek ze me glimlachend aan. “Dacht hij er zo ook maar over.”

“Gaat ’t over het kind?”

De huilbui nam nu in alle heftigheid toe en ik sloeg troostend mijn arm even om haar schouders. Stil zaten we zo een tijdje en ik wachtte gelaten tot ze weer wat zou kalmeren.

“Het kind, de zaak, het huis, onze relatie, alles,” zei ze snikkend toen ze een beetje was gekalmeerd. Met horten en stoten kwam het verhaal er uit.

Haar vriend had een slecht lopende zaak en ze konden hun huis, een paar straten verderop, niet meer betaald krijgen. Ze hadden het nooit moeten kopen, maar hij wilde per se op stand wonen, en alhoewel ze het eigenlijk niet konden betalen had hij het toch laten bouwen. Een kast van een huis, maar boven hun budget. Met de zaak ging ’t steeds slechter en toen werd ze ook nog eens zwanger. Alles wat er mis ging reageerde hij op haar af en ze kreeg overal de schuld van. Vanochtend was hij beschonken thuisgekomen, na een nacht van feesten, en toen ...

... zij daar een opmerking over maakte was de bom gebarsten. Hij was zo kwaad geworden dat ze snel het huis uit was gevlucht, hierheen, om wat tot rust te kunnen komen.

Nog steeds had ik mijn arm om haar schouder liggen en ze had zich onbewust wat tegen mij aangevleid.

“Trouwens, ik ben Rob.”

“Oh sorry, Chantal. Maar wat moet jij wel niet van me denken?”

“Ik denk dat jij rust nodig hebt, en straks een goed gesprek met je vriend.”

“Ja, maar daar zit ik mijn hele ellende tegen een wildvreemde te vertellen.”

“Dat is ooit wel eens fijn meis. Gewoon je hart uitstorten en dan weer gewoon verder gaan. En ik zal het echt niet in de krant laten zetten hoor,” lachte ik.

“Ik hoop het niet,” wist ze nu toch ook wel een beetje te glimlachen.

Zo bleven we nog even tegen elkaar aan geleund zitten.

“Chantal, waar ben je? Godverdomme waar heb je je verstopt?” klonk het ineens van wat verder weg.

“Kut, dat is Marco,” en ze ging overeind zitten en duwde vlug mijn arm van haar schouders. Meteen kwam er een vent de hoek om en zag ons zitten.

“Wat doen jullie hier? Wat is er hier aan de hand?” schreeuwde hij.

“Wie is dat trut? Ga jij vreemd? Waar ken je die vent van?”

En met gebalde vuisten kwam hij op ons afgelopen. Maar dat had hij nou net niet moeten doen. Rex ging met overeind staande haren en ontblootte tanden voor hem staan. Marco schrok eventjes maar wilde toen uithalen om de hond te schoppen.

“Dat zou ik maar niet doen, als je ten minste niet in het ...