Mijn Vierde Keer Vreemdgaan - Sex Verhalen

Mijn Vierde Keer Vreemdgaan

... poortje het gangetje in naar huis, hopende dat ik niet gezien was.

Rex stond me al kwispelend op te wachten.

“Goed zo, brave jongen. Even wat eten voor je pakken en dan zullen we eens snel een stuk gaan wandelen. Je zult wel hoge nood hebben, hè jongen,” en ik gaf hem zijn ochtendeten en een bak met vers water.

Een half uurtje later waren we aan de wandel.

Ik liep langs een enorme villa, die bijna klaar was. Godver, dat zou nog eens een huis voor mij zijn. Als ik ’t geld had zou ik ’t wel weten. Een kast van een huis met een enorme tuin, helemaal ommuurd. Het lag op een soort van eiland, want om het hele perceel heen was een brede, diepe sloot gegraven en alleen bij de toegangspoort kon je naar binnen over een bruggetje.

Bewonderend liep ik er maar weer eens omheen. Wat had ik dat al vaak gedaan in die periode dat ze het aan het bouwen waren. Zodoende wist ik ook precies hoe het eruit zag, de indeling en de grote kelder met garage onder het huis.

Helemaal in mezelf gekeerd liep ik te genieten totdat een zacht onderdrukt geluid mij uit mijn mijmeringen weer de wereld in trok. Speurend keek ik rond, maar kon zo vlug niet ontdekken waar dat geluid vandaan kwam. Wel zag ik dat Rex kwispelend naar een nabij gelegen terreintje liep. Het was een afgelegen perceel wat in de toekomst het speeltuintje zou worden voor de kinderen uit deze nieuwe wijken. Er waren al een paar bankjes geplaatst maar het gras en de rest van de begroeiing werd niet bijgehouden. Dat zou in ...

... de toekomst nog wel veranderen. Nu was het een wildernis en als je wilde genieten van de stilte kon je je hier nog heerlijk terugtrekken om tot rust te komen.

Al gauw zag ik Rex kwispelend bij een bankje staan. Een jongedame streelde hem over zijn kop en toen ik naderbij kwam moest ik grif even slikken. Wat een schoonheid. Mooie lange rode haren, een knap gezichtje en een figuur om van te watertanden. Toen ik Rex terug riep zag ik pas dat ze in verwachting was. Ze had een buikje van, ik schatte even, een maandje of vijf, zes.

Nu ik dichterbij was meende ik ook te kunnen zien dat ze had zitten huilen. Dat was dus waarschijnlijk het geluid geweest wat ik net hoorde, evenals Rex.

“Een goeie morgen, hoop ik, de hond valt u toch niet lastig?”

“Nee hoor, helemaal niet. Hij kwam me een beetje troosten denk ik.”

“Was dat nodig dan? Niet dat ik daar iets mee te maken heb, maar volgens mij hebt u zitten huilen?”

“Oeps, is dat te zien dan?” en vlug veegde ze over haar wangen en door haar ogen, hetgeen de zaak alleen maar verergerde.

“Och, dat valt wel mee hoor,” trachtte ik de ellende voor haar te verzachten, “maar als u straks naar huis toe loopt zou ik toch maar even mijn make-up in orde brengen.”

Even keek ze me aan en terwijl ze Rex opnieuw aanhaalde zag ik al weer tranen tevoorschijn komen.

“Ho eens even. Dat is niet zo goed op zo’n mooie morgen. Mag ik er even bij komen zitten?”

Ik nam aan de andere kant van haar plaats nadat ze even bevestigend had ...