-
Mini - 2
Datum: 1-5-2021, Categorieën: Romantisch Auteur: Keith, Bron: Opwindend
... niet. En ook de soep smaakte me niet zoals gewoonlijk. Steeds zag ik een paar blauwe ogen omlijst door goudblond krullend haar voor me. “Verdorie, dit kan zo niet langer doorgaan!” Ik zette de soep in de koelkast en het brood in de trommel, trok m’n joggingpak en loopschoenen aan. Eens even wat endorfine aanmaken. Telefoon en sleutels mee… Ik besloot een rondje van 6 kilometer te lopen, een parcours door de bossen wat ik goed kende. Verstand op nul en hard rennen. Ook prima om straks moe in slaap te vallen. Na tien minuten rennen ging m’n telefoon. Hijgend ging ik gewoon lopen, terwijl ik het ding mopperend uit m’n zak haalde. “Kees Jonkman.” “Hoi Kees, met Joline… stoor ik?” “Nou, je belet me nu om een persoonlijk record op de 6 km cross-country te lopen.” Ze lachte. “Je kunt toch wel hardlopen en telefoneren tegelijk?” “Nee, dat lukt niet. Ik ben een man en mannen kunnen niet multitasken.” “Hmm, dat je een man bent, daar was ik gisteren al achtergekomen…” Ik fronste even. Wat zou ze daarmee bedoelen? “Maar wat ik vragen wil: heb jij morgen iets te doen?” Ik ging in gedachten mijn agenda na. Geen verjaardagen of sociale verplichtingen in de familie, geen andere belangrijke dingen, geen werk wat af moest… “Behalve wellicht wat uitslapen na een Olympisch record gelopen te hebben: nee. Hoezo?” “Ik wil je graag uitnodigen voor een lunch, ergens halverwege onze woonplaatsen. Als dank voor bewezen diensten, zeg maar.” “Ik ben zeer vereerd, ...
... maar hoe kom jij daar dan?” “Ik heb een leenauto tot volgende week dinsdag. Dan is mijn auto klaar.” “Oké… en waar had je heen gewild?” Ze noemde de naam van een restaurant in Den Bosch. “Om één uur ’s middags heb ik gereserveerd. En als je zin hebt, kunnen we na de lunch nog een stukje door Den Bosch wandelen, lijkt je dat wat?” “Haha… als we tegen die tijd niet tonnetje-rond zijn. Als het toetje een Bossche Bol is, kun je die wandeling vergeten en heb je alleen behoefte aan apatisch bankhangen en uitbuiken.” Ze lachte vrolijk. “Nee, dat risico is er niet. Geen calorie-bom als toetje. Gewoon lekker lunchen, wat kletsen en mensen kijken. Het wordt mooi weer, dus… Ga je mee?” “Oké, je hebt me overtuigd. Eén uur ’s middags in Den Bosch. I’ll be there.” “Mooi, dan zien we elkaar morgen! En nu weer doorrennen hoor… De calorieën er af, kun je morgen wat meer eten. Doei!!!” Ik stopte de telefoon weer weg en ging verder met rennen. Sjongejonge… zomaar een lunchafspraak met een knappe vrouw. Mooi dat het in Den Bosch is, daar ken ik vrijwel niemand. Eenmaal thuis gooide ik m’n sportkleren in de wasmand en stapte ik onder de douche. Het water liet mijn huid tintelen en mijn hoofd werd weer helder. Maak je geen illusies Kees… Zo’n vrouw kan kiezen uit hele regimenten kerels… Na de douche kwam toch Tom Clancy aan de beurt en zowaar raakte ik als vanouds verstrikt in “The hunt for Red October”. Om 11 uur besloot ik dat het bedtijd was. Maar toen ik op bed lag, ...