De Gezusters Santegoed - 1 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed - 1

... en zegt: ‘Jij bent niet van hier, eerder uit het zuiden. Ben je hier op vakantie?’

Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, helaas. Ik ben hier voor werk. Ik moet enkele collega’s vervangen voor een vestiging van ons bedrijf, dat aan de overkant van de IJssel ligt. Het is voor anderhalve week, dan moet ik weer terug.’

‘Waar kom je dan vandaan, als ik het vragen mag?’

‘Natuurlijk mag je dat vragen. Ik kom uit Echt, midden Limburg.’

‘Dat meende ik al te horen. Ik heb een oom en tante daar in die buurt wonen.’

‘En jij bent wel een echte Kampenaarse?’

‘Ja, ik ben hier geboren en getogen. Mijn vader werkt bij een administratiekantoor, en mijn moeder maakt traditionele sieraden naar plaatselijke traditie. En die verkoopt ze in haar winkeltje.’

‘Ah, dus een soort juwelier?’

‘Niet helemaal, het zijn voornamelijk armbanden, halssieraden, en haarspelden. Allemaal op bestelling.’

‘Lijkt me interessant om eens te zien.’

‘Moet je zeker doen, ze vertelt graag over haar werk, ze vindt het belangrijk om onze geschiedenis te vertellen. Het past bij onze kerkelijke cultuur.’

Ik glimlach en zeg: ‘Nou ja, de kerk heeft niet meer zo zeer mijn interesse. Het is niet zo, dat ik niet meer geloof, maar ik stel mijn vraagtekens bij de leer. Die kun je in de tegenwoordige tijd niet meer stand laten houden.’

‘Maar je bent wel bekend met het verhaal?’

‘Beter dan me lief is, ik ben acht jaar misdienaar geweest.’

Ze lacht. ‘Ja, dan moet je wel een en ander weten van het ...

... Boek.’

Ze kijkt eens op haar horloge en zegt: ‘Ik moet gaan, het concert begint al bijna.’

Ze wil aanlopen, maar draait zich dan plotseling om. ‘Heb jij geen zin om naar het concert te gaan? Ik bedoel, die kaartjes heb ik toch al gekocht. Het zou zonde zijn om ze te laten verlopen.’

‘Als het niet te laat word, dan graag. Morgen moet ik namelijk weer vroeg aan het werk. En zo heel soms mag ik wel eens naar klassieke muziek luisteren.’

‘Nou, dan ben je bij deze door mij uitgenodigd. Drink snel je pilsje op, dan gaan we snel.’

‘Ik moet nog eerst even afrekenen. Ik loop wel even naar binnen.’

Ze kijkt geschokt. ‘O, ik zou bijna zijn weggelopen zonder te betalen!’

‘Ik reken wel voor je af. Ik ben zo terug.’

Binnen betaal ik snel mijn rekening en die van het meisje. Buiten wacht ze me op en we lopen meteen weg.

Dan begint ze opeens te lachen. ‘Zie mij hier nou! Ik loop hier met een kerel, van wie ik niet eens de naam ken!’

Ik lach ook. ‘Dan zal ik me maar even voorstellen. John Vliegers.’

Ik geef haar een hand en ze me met een glimlach aanneemt. ‘Melissa Santegoed.’

We lopen flink door, want het concert begint al bijna. We komen maar net op tijd aan, en gaan op onze plaatsen zitten. In eerste instantie heb ik het niet bemerkt, maar na enkele minuten voel ik me nogal bekeken.

Ik fluister in Melissa’s oor: ‘Volgens mij is iedereen me aan het kijken!’

Zachtjes lacht ze: ‘Dat denk ik ook. Maar het kan me niets schelen! Ze hebben heel goed gezien, dat ...