Rory - Sex Verhalen

Rory

... mij schuilde namelijk niet echt een leidend iemand. Ik zou ook met minder genoegen nemen, met afwassen, of iets in die trend, maar het was duidelijk dat ik meer in m’n mars had. En dat was m’n nieuwe baas ook duidelijk. Marcel, heette hij. Een Zeeuw. Beter kan ik hem niet omschrijven. Nors en stug. Is het zelfde, maar goed. Krullentjes achter op z’n hoofd en rondom. Wat ouder, een klein buikje en een klein brilletje. Altijd een zwetend polootje aan. Althans, de keren dat ik hem gezien had. En nu weer. Een aardige man verder, maar vooral een slimme zakenman. Hij had meerdere strandtenten namelijk verspreid over Nederland. Drie of zo. Ik wist dat niet echt. Ik had me niet in hem verdiept verder. Leek me ook overdreven. Maar dat zou je niet verwachten als je hem zou zien. Hij stelde me voor aan Jasmine. Een meid van begin twintig, denk ik. Een typische horecatijger. Tijgerin… Ik was wel een beetje ondersteboven van haar uiterlijk en enthousiasme. En ze nam me letterlijk bij de hand, en leerde mij die dag hoe het er hier aan toe ging. Het was een mooie dag weer, en best druk ook. Ik zou in de bediening komen te staan de eerste week, en waar het kon eventueel ook keuken meedraaien. We hadden een ‘’cheffie’’ , maar ik kon ook aardig koken, en had ook al bij m’n sollicitatie te horen gekregen dat dit de bedoeling zou zijn waar nodig. Het was groter dan ik me kon herinneren. Maar nu was het lekker weer en liep er gewoon veel volk. Naast Jasmine waren er nog twee, die de boel een ...

... beetje draaiende hielden als Marcel er niet was, die nu waarschijnlijk een andere dienst hadden. En in mij had hij voor de aankomende periode gewoon een extra kracht als leidinggevende gevonden, die prima kon meedraaien op de werkvloer. Jasmine werkte hier ook vast, had ze me verteld. Ze kwam overigens niet uit de buurt. Maar elk jaar streek ze hier voor zes maanden neer, en dat al vier jaar lang. Ik was wat minder happig om mijn verhaal meteen te delen, maar daar vroeg ze ook niet naar. Ik was een goeie luisteraar, zal ik maar zeggen. Al was ik gewoon een beetje sociaal incapabel. Maar van die zwakte… had ik zo m’n kracht gemaakt. Zo nu en dan gewoon op de juiste manier doorvragen, en dan kreeg je een gesprek. Een gesprek waarin zij weliswaar de overhand had, maar dan nog. Zij blij, ik blij. Missie geslaagd. Want zo’n eerste dag blijft altijd eng. Al deinsde ik er zeker niet voor terug. En in Jasmine zag ik nu wel iemand waar ik op kon terugvallen, wat ik deze dag ook vaak genoeg moest doen. Met name het kassasysteem was een veelvoorkomend onderwerp, als ik eens m’n mond opentrok. Daar zat ook geen logica in. Al was ik de enige die er niet mee overweg kon… Maar ik ging het hier wel naar m’n zin krijgen. Los van het keukenpersoneel, vond je in de horeca een bepaald type mens wat dit werk deed. Mensen die juist sociaal zijn. En dat kon ik wel zijn, maar dan wel zakelijk. Of met andere woorden: ik was op de werkvloer naar de klanten toe echt onwijs sociaal. Dan kon ik opeens best ...