De Man In De Trein - Sex Verhalen

De Man In De Trein

... lijf!

Of die warme zomeravond dat ik met mijn veel te kleine groen gebloemde bikini en grote zonnehoed in een strandstoel op het balkon zat? Ik had mijn voeten op de leuning gelegd en mijn tieten ontbloot. Ik had een cocktail klaargemaakt en genoot van late stralen van de zon. Op het moment dat je voorbij kwam opende ik mijn benen wijd en trok mijn slipje opzij om je mijn geschoren kutje te tonen! Je sprong toen recht, trok het raampje van de trein naar beneden en hebt iets geroepen! Het was de eerste en enige keer dat ik je stem gehoord heb! Maar ik weet niet wat je zei! Ik kon je niet verstaan. Nachtenlang heb ik me afgevraagd wat je riep. Een compliment? Een boodschap? Een verlangen? Een opdracht?

Jouw blik was mijn enige norm. Mijn enige rechtvaardiging. Zolang jij keek, kon en mocht alles. Ik had geen ander verlangen dan jou te bevredigen. Jou bevredigen… wat die twee woorden niet allemaal in me oproepen! Zoveel gevoelens, zoveel sensaties, zoveel tintelingen in mijn lijf, zoveel beelden die ik nauwelijks kan verdragen! Denken aan jouw naaktheid, aan je blote borst die ik met mijn handen streel, aan je tepels waarin ik zacht bijt, aan je buik die ik van boven naar beneden lik op weg naar je stijve pracht die naar mij wijst, naar mij alleen, naar je uitverkorene, aan mijn tong die bijna verleerde rondjes draait over je glanzende paarse eikel, aan mijn mond die zich plots onder de druk van je hand in mijn nek naar beneden stort en je keeldiep inslikt, om even ...

... later met tranen in mijn ogen en hoestend en proestend opnieuw boven water te komen om lucht te happen voor een nieuwe duik… Al die beelden die uit een ander leven lijken te komen ontwaken opnieuw in mij... Dit diepe verlangen naar spuitende fonteinen waarin ik mij kan wassen om opnieuw te beginnen…

Ik heb je mijn diepste verlangen getoond de laatste keer dat je me zag. Ik wist dat het moment gekomen was om ernstig te worden. We hadden lang genoeg gespeeld. We moesten een stap verder. Ik heb je willen zeggen dat ik jou als mijn toekomst wilde. Misschien ben ik te voortvarend geweest. Ben ik te snel gegaan? Voel je je onder druk gezet? Dat was niet mijn bedoeling? Ik besef dat het een vreemd beeld moet zijn geweest vanuit de trein: een vrouw in een trouwjurk die zij al lang ontgroeid is op een balkon tegen de achtergevel van een lelijk vervallen appartementsgebouw! Mijn trouwjurk was natuurlijk veel te klein. Ik kreeg hem niet meer dicht op mijn rug. Ik hield hem eigenlijk meer voor me dan dat ik hem aanhad! Misschien was het helemaal geen zicht? Misschien vond je me een verschrikkelijke bruid? Ik weet het niet. Ik wilde je alleen maar tonen hoe belangrijk je voor me bent. Maar mijn beeld van onze toekomst moet je hebben afgeschrikt. De dag nadien was je verdwenen. Je zat niet meer waar je altijd zat. Misschien een dag vrij? Of een dag ziek? Een hele wanhopige week ging voorbij. En nog een week. Er was iets anders aan de hand. Urenlang stond ik op het balkon en staarde iedere ...