De Man In De Trein - Sex Verhalen

De Man In De Trein

Door omstandigheden gedwongen nam ik vorige week na lange tijd nog eens de trein. Toen ik mijn plaats in de wagon gevonden had, zag ik dat er op de zetel voor mij een brief lag. Ik keek snel even om me heen om me te verzekeren dat er niemand naar me keek en nam de brief. ‘Voor de man in de trein van de vrouw op het balkon’. Het stond er in kleine sierlijke letters geschreven. Ik had de brief natuurlijk moeten terugleggen want ik kende geen ‘vrouw op het balkon’, al vraag ik me af wie de verleiding had kunnen weerstaan. Voorzichtig, als ging het om een geheim, opende ik de enveloppe. Daarin stak een aan twee kantjes met hetzelfde verzorgde handschrift volgeschreven brief...

Ik heb daarna nog lange tijd uit het raam zitten staren. De rest van de treinreis ben ik bezig geweest met het overschrijven van de brief. Ik vermoed dat de man in kwestie dagelijks op de trein zat waarop ik zat en misschien wel op dezelfde plaats. En dat de vrouw de brief daarom daar had achtergelaten. De originele brief heb ik laten liggen waar hij lag. Ik vraag me echter af hoe groot de kans is dat de man hem daar vindt.

We zijn nu een week verder, maar de brief laat me niet met rust. Ik weet niet of ik ermee moet wenen of lachen. Omdat ik de man noch de vrouw ken, kan ik geen bemiddelende rol spelen. Het enige wat ik kan doen is de brief zoveel mogelijk verspreiden. Misschien dat de man en de vrouw via deze site met elkaar in contact komen. De kans is klein, maar je weet maar nooit. Ik kan het ...

... alleen maar hopen. En het meest nog voor haar.

Captain

‘Man in de trein,

Voordat jij er was, was er niets. En was ik niemand. Ik was getrouwd, maar wat stelde mijn leven nog voor met een man die niet meer zag dat zijn vrouw ook het lichaam van een vrouw had? Ik stond op het punt dat zovele vrouwen maar al te goed kennen, om me aan het onvermijdelijke over te geven en weg te zinken in de grijsheid van de dagen. Zonder nog iets te verlangen. Mijn vrouwelijkheid voorgoed begraven in een liefdeloos en lusteloos huwelijk. Ik had niet de vindingrijkheid voor overspel of de energie voor een minnaar. Ik was aan het verdrinken in een leeg en vreugdeloos bestaan dat eindeloos duren zou.

Totdat ik jou zag. Of beter: totdat jij mij zag. Want jij zag mij eerst. Het was voorbestemd om zo te gebeuren. De korte treinstop was absoluut geen toeval. Daar ben ik van overtuigd geraakt. We moesten elkaar ontmoeten en wel zoals het is gebeurd. Ik voor het raam van de badkamer met mijn ingezeepte tieten in mijn handen en jij in de trein met een krant in je handen. Geen idee waarom ik precies die avond het vergeelde plastic gordijn voor het raam niet had dichtgetrokken. Wist ik dat jij zou kijken? Vanuit de trein? Op het ogenblik dat onze ogen elkaar kruisten, vertraagde de trein en stopte. Ik keek in jouw grote schitterende ogen op mij gericht, terwijl een glimlach zich op je lippen vormde. We keken naar elkaar. Ik had het gordijn moeten dichttrekken, maar deed dat niet. Jij had je ogen ...