Hang Naar Het Verleden - Sex Verhalen

Hang Naar Het Verleden

Je aait mij zachtjes over mijn haar als een soort van zoenoffer. Het lieve gebaar wat je eigenlijk altijd inzet als we weer eens kribbig tegen elkaar hebben gedaan. Net zoals ik toch altijd weer naar je toe kom en bij je kom zitten nadat ik voor de zoveelste keer in negen jaar heb gezegd of geschreeuwd dat ik er klaar mee ben en in mijn alles of niets modus schiet. Want ik weet dat het je raakt. Ik wil je dan ook geen pijn doen, ik doe het niet expres maar ik kan soms wel met mijn hoofd tegen de muur bonken..tot bloedens toe...uit frustratie en om in elk geval op die manier te voelen dat ik leef.

‘Nooit boos gaan slapen of boos uit elkaar gaan’.

Je strelingen worden lomer, ik voel dat je zo in slaap gaat vallen en je trekt je hand terug. Ik ben daarentegen klaarwakker. Ik wacht een paar minuten tot ik je regelmatige ademhaling hoor. Jij moet morgen ten slotte vroeg op..ik niet.

Geruisloos glip ik uit bed en knoop ik mijn dunne bontgekleurde omslagdoek om. Ik sluip de slaapkamer uit, jij bent inmiddels in diepe slaap. Beneden is het iets aangenamer qua temperatuur en het voelt erg fijn om me de vrijheid van een ontbloot bovenlijf achter mijn laptop te kruipen.

Het kriebelt, het borrelt, misschien was het wel tijd voor dit verhaal.

‘Nooit boos gaan slapen of boos uit elkaar gaan’.

Dit was de afspraak die wij in het begin al maakte, wellicht ontstaan uit ons beider verleden met anderen.

We hebben ons er tot nu toe altijd aan gehouden en dat tot ...

... tevredenheid. Omdat ik dergelijke onderwerpen eigenlijk alleen maar toevertrouw aan dit medium heb ik eigenlijk geen idee hoe andere mensen dit soort dingen doen in het leven. Ik praat er namelijk niet met mijn vrienden over, over hoe het echt is, hoe het hebben van een lange relatie echt werkt in al zijn facetten. Heel soms is er een Netflix serie die er qua emotie en gevoel tegenaan schuurt maar dan heb je het ook wel gehad.

Want verder dan wat anekdotes voorzien van rollende ogen als gaat om “wat hij nu weer heeft gedaan/gezegd/niet heeft gedaan/niet heeft gezegd en wat voor takketrol je schoonmoeder wel niet is”, gaan de gesprekken met de meest intieme vriendinnen eigenlijk niet. En ik ben er eigenlijk niet zo uit wat ik daar dan van moet vinden. Ergens ben ik misschien bang dat als de beer eenmaal los is, er geen houden meer aan is bij mij dus dan zwijg ik maar weer, maar ondertussen loop ik over met van alles en nog wat.

De fijne momenten, de saamhorigheid, de rust en de veiligheid, maar ook de pijnlijke stiltes, het wederzijdse onbegrip, het mijlenver uit elkaar staan, de emotionele en seksuele eenzaamheid en de wetenschap dat dit het is...en de utopie, de hoop op meer. Het loslaten daarvan en het vervolgens weer vastgrijpen ervan, beseffende dat dit slechts de welbekende wassen neus is. Het willen vluchten van dit alles, maar dat het denken dááraan je alleen maar meer paniek bezorgd. De liefde die je voelt, de band, de connectie, de gezamenlijke ervaringen en mooie ...