Kioko Cholmondley - Sex Verhalen

Kioko Cholmondley

... mijzelf echter ooit een keer zou overkomen, daar had ik nooit rekening mee gehouden. Tot hiertoe had ik ook nooit enige vorm van aantrekking gevoeld bij een man met een andere huidskleur. Nou ja, tot hiertoe…

In het schemerduister merkte hij gelukkig niet op dat ik gedurende die enkele seconden van twijfel mijn adem inhield. Wat hij wel moest voelen was dat mijn hand de zijne verliet en op zoek ging naar zijn pik. Ik hoorde mezelf zowaar naar adem happen toen mijn vingers zich rondom zijn dikte kromden. Hij grinnikte. Blijkbaar vond hij het grappig als een vrouw zich verschrikt realiseerde hoe groot geschapen hij wel was. Zijn geslachtsdeel was niet alleen dik, ook de lengte ervan was iets wat ik nooit eerder meemaakte. Hij kromde zijn rug toen ik zijn liefdeswapen al strelend verkende en gromde zacht toen ik er voorzichtig aan trok. Toch reageerde hij ongelooflijk volgzaam toen ik zijn pik tot tussen mijn benen leidde.

Ik keek hem aan terwijl hij over me heen kwam. Zijn lichaam oogde strak en glanzend zwart. Antraciet, zo zou ik zijn huidskleur omschrijven. Ik had nog nooit seks gehad met een zwarte man en ondanks mijn opwinding was ik bloednerveus. De smeuïge details van Elly schoten me door het hoofd, maar dat zorgde er niet bepaald voor dat ik me rustiger ging voelen.

"Do you want to take it easy?" Ik vroeg het met een piepstemmetje. "You are so big ..."

De waarheid gebied me te zeggen dat het uitgerekend zijn lengte was die mijn interesse in hem als ...

... eerste had getriggerd. Zijn ‘twee-meter-én-vier’ welteverstaan… Daarna ook wel zijn charmante voorkomen, zijn Colgate glimlach en de zelfverzekerde fonkeling in zijn mooie, grijsblauwe ogen.

Hij eenendertig, gespecialiseerd in tropische geneeskunde, in een stadje ergens hoog in het uitgestrekte berglandschap van Kenia. Ik eenenveertig, kinderarts in een academisch ziekenhuis in de regio Antwerpen.

Allebei naar een driedaags medisch congres uitgestuurd door ons respectievelijke Ministeries Van Volksgezondheid, maakte dat onze ontmoeting hier in Berlijn puur toevallig was.

Nog meer toeval wilde dat we niet alleen in hetzelfde hotel verbleven, maar ‘s avonds ook nog eens dezelfde tafel toegewezen kregen voor het diner, samen met nog zes andere artsen uit evenveel verschillende landen.

Tijdens het diner ging het er meestal allesbehalve formeel aan toe. Iedereen sprak met iedereen en de thema’s die aan bod kwamen waren zeer divers. Gespreksonderwerpen, meestal heel ver verwijderd van de bloedserieuze items omtrent de internationale volksgezondheid die overdag tijdens het congres behandeld werden.

Het was op onze laatste avond, nadat het eigenlijke congres was afgerond, dat de lange, zwarte dokter uit Kenia aan tafel tegenover mij plaats nam. De voorgaande avonden was die plek steeds ingenomen door een oudere, vrouwelijke collega uit Noord-Ierland. Het kan puur toeval zijn geweest, maar eerlijk gezegd had ik meteen het gevoel dat die man daar niet bepaald toevallig ...