Wat Begon Als Afscheid - 1 - Sex Verhalen

Wat Begon Als Afscheid - 1

... eerstvolgende meeting weer staan?

Whoa. Ik kom weer even bij zinnen en besef me wat ik aan het doen ben. Het voelt niet goed, maar ergens kan ik het niet weerstaan. Die mailwisseling is inmiddels niet meer voor de ogen van andere collega’s aan het raken.

Volgende week pas, maar mocht je me eerder ergens voor nodig hebben: heb je eind van de dag nog een paar minuutjes?

Het blijft stil. Zou je van je plek zijn? Ik heb je niet de gang op zien lopen. Ben ik te ver gegaan? Ik betwijfel het. Ik schrik uit mijn gedachten van de telefoon die gaat. Shit, een klant. Moet ik me nog gaan concentreren ook. Ik neem op en verzet mijn gedachten richting het gesprek.

Met de hoorn tussen mijn schouder en oor geklemd zit ik op een papiertje punten uit het gesprek op te krabbelen, tot jij ineens de deur opent en met een grijns mijn kantoor binnenstapt. Ik schrik me rot. Slecht geweten. Ik moet moeite doen om het gesprek te blijven volgen terwijl je naar me toe loopt en achter me komt staan, te wachten tot ik mijn gesprek heb afgerond. Je staat dichterbij dan normaal.

Uit alle macht concentreer ik me weer op het telefoontje. En dan ineens voel ik het. Je nagel gaat langzaam van mijn nek over mijn ruggengraat naar beneden. Het kippenvel verspreidt zich over mijn hele lichaam en ik voel mijn tepels hard worden. Ik heb spijt van het plagen, want dit is je manier om me terug te pakken. Shit. Ik rond het telefoongesprek onhandig af, leg de hoorn erop en draai me om om je aan te ...

... kijken. Je grijnst.

Ik grijns terug en hou mijn handen omhoog alsof ik onder schot wordt gehouden. “Oké, you got me.”

“Ik heb zeker nog een momentje voor je eind van de dag, maar dat wordt dan wel écht eind van de dag, na werktijd. Oké?” Je blik spreekt boekdelen en voor ik het weet heb ik “oké” geantwoord. Shit, shit, shit, wat ben ik aan het doen. Geamuseerd kijk je me aan. De twijfel zal wel van mijn gezicht afdruipen. Waarom ben ik ook zo’n open boek?

“Maak je geen zorgen,” zeg je, “ik heb serieus iets werkgerelateerds dat ik nog met je wil bespreken en dat is behoorlijk saai. Dus stop maar met die mooie, onzekere blik van je. We gaan niet te ver.”

Het droop inderdaad van mijn gezicht af, dus. Great. Ik wou dat ik nu gewoon even naar een hutje op de hei kon teleporteren. Ik mompel snel iets over koffie en loop mijn kantoor uit in een poging mijn concentratie weer terug te winnen. Ik voel je ogen in mijn rug branden.

De rest van de dag is waardeloos. Ik had net zo goed thuis kunnen blijven, want niks lukt meer. Je mailtjes heb ik nog niet verwijderd en ik betrap mezelf erop dat ik ze steeds weer terug zit te lezen. Ik vervloek mezelf omdat mijn kutje er nat van wordt. Waarom laat ik me nou ineens zo meeslepen in je spel? Ik neem me voor om eind van de middag het gesprek gewoon zakelijk te houden en de deur van mijn kantoor open te laten, zodat het niet te privé wordt.

Om vijf uur stap je bij me binnen en denkt er blijkbaar anders over, want de deur gaat meteen ...