Voetjes op de grond (7a) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (7a)

... dat ik met weinig enthousiasme begon aan het broodje gezond wat ze – net als voor zichzelf – voor me had klaargemaakt.

“Is het niet lekker?” vroeg ze.

“Oh jawel,” reageerde ik zo nonchalant mogelijk. Aankijken durfde ik haar niet, bang als ik was dat ze in mijn blik probleemloos zou kunnen aflezen wat er in mijn hoofd omging. Maar Suzanne drong aan en wilde weten wat me dwars zat. Aanvankelijk weigerde ik halsstarrig om op haar aandringen te reageren, maar toen ze me voor de derde keer vroeg om haar aan te kijken, lag er zo’n smekende ondertoon in haar woorden dat ik het toch maar deed.

“Zie je wel, zei ze direct, “Marianne, het is je duidelijk aan te zien dat jij ergens mee zit. Komaan… voor de dag ermee, meid. Wat scheelt er?”

“Niets…”

“Marianne!” klonk het behoorlijk dwingend uit haar mond.

“Nou ja…” hakkelde ik moeizaam en vechtend tegen de tranen, “het… het is… Ik weet niet of…”

“Ja zeg, Marianne! Dit schiet niet echt op, vind je ook niet? Waarom neem je me niet gewoon in vertrouwen?” Plots lag haar hand bovenop de mijne. “Liefje, je weet hoeveel ik van je hou, dus mag je me echt wel alles zeggen hoor.”

“Dat… dat is het nou net, Suzanne,” zei ik met een knik in mijn stem die mijn teleurstelling en boosheid verraadden. “Je zegt wel steeds dat je me lief hebt, maar… Je houdt veel meer van Ben dan van mij!”

“Aha!” reageerde ze ferm, terwijl ze me streng aankeek. “Gaan we zo beginnen..? Gaan we de jaloerse toer op?”

Geschrokken van haar ...

... verwijtend klinkende woorden, had ik geen andere reactie in huis dan een nerveus schouderophalen en terwijl boog ik mijn hoofd omlaag. Ergens besefte ik wel dat mijn houding behoorlijk puberachtig op haar moest overkomen, maar daar kon ik op dat moment maar weinig aan doen. Minstens een volle minuut bleef het ijzig stil in de kamer en plots bekroop me de angst dat Suzanne mij op staande voet haar huis én haar leven uit zou jagen. Was het dat wat ik wilde bereiken? Absoluut niet, en dus leek me een verontschuldiging wel op zijn plaats.

“Sorry…” mompelde ik bedeesd. “Sorry voor mijn… kinderachtig gedrag.”

In mijn ooghoek zag ik hoe Suzanne opstond. Twee tellen later stond ze achter me en schoof ze mij, met stoel en al, een eindje bij de tafel vandaan. Het volgende moment lagen haar handen op mijn schouders en voelde ik haar warme adem op mijn rechteroor.

“Nee, lieverd,” fluisterde ze, “kinderachtig zou ik jouw reactie niet noemen. Eerder begrijpelijk, want je bent nog zo jong… Op jouw leeftijd wist ook ik nog lang niet zo veel over de liefde als nu. Daar had ik eerder aan moeten denken.”

Suzanne kwam van achter mijn rug en schoof mijn bord opzij, waarna ze op het tafelblad ging zitten. Haar handen stak ze uitnodigend in mijn richting, en pas nadat ik mijn handen in die van haar had gelegd, durfde ik haar weer aan te kijken.

“Gaat het weer een beetje?” vroeg ze.

Ik knikte. Smeltend onder de stralende, warme manier waarop ze me toelachte, stuurde ik haar een glimlach ...