Monique & Carla - 3 - Sex Verhalen

Monique & Carla - 3

... toilet?’

Annelies keek haar verbeten aan en commandeerde Saskia: ‘Ga jij bij de deur staan en zet die op een kiertje. Als je iemand aan ziet komen, waarschuw mij dan.’

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Monique wantrouwend en zich niet meer op haar gemak voelde. Linde ging achter haar staan en trok onverwachts haar armen naar achteren. In een stevige greep hield ze die op Monique haar rug. Die schrok en riep: ‘Laat me los, Linde. Je doet me pijn. Wat willen jullie van me?’

Annelies ging vlak voor Monique staan en siste met een verwrongen blik: ‘Dat gaan we je nu eventjes haarfijn uitleggen, vieze pot.’

Met grote, angstige ogen staarde Monique haar aan en probeerde zich los te rukken. De greep van Linde was echter te sterk en een pijnscheut schoot door haar armen.

‘Wat… wat bedoel je… met pot?’ stotterde ze met een hees stemmetje.

‘Heel simpel, barbiepopje, wij zijn er achtergekomen dat je lesbisch bent.’

Vertwijfeld keek Monique Annelies, die triomfantelijk lachte, aan en reageerde: ‘Jullie zijn gek. Ik ben niet lesbisch en laat me nu gaan, want Carla wacht op me en…’

Meteen had ze spijt dat ze dit gezegd had, want met een grijns op haar gezicht reageerde Annelies: ‘Horen jullie dat, meiden, dat rood scharminkel wacht op haar. Ha,ha,ha,ha…’

Monique probeerde zich nog eens los te rukken, maar ze ontkwam niet aan de ijzeren greep van Linde die haar duidelijke maakte dat ze zich rustig moest houden.

‘Luister jij nou een goed, huichelaar die je bent!’ ...

... beet Annelies haar toe, ‘Ik heb gehoord van mijn nicht Judith, die ook de opleiding tot schoonheidsspecialiste doet, dat jij gisteravond met dat rood scharminkel in café de Brouwketel gezoend hebt. Ze was daar ook en heeft het met haar eigen ogen gezien.’

Monique keek Annelies verslagen aan en ze begreep dat ontkennen geen zin meer had. Schijnbaar was Judith zaterdagavond ook in dat café geweest en heeft ze die zoen die Carla haar gaf, gezien. Monique zweeg en hoopte dat de drie meiden haar weer lieten gaan. Die waren tot haar spijt nog niet klaar met haar. Annelies toverde een aardappelschilmesje tevoorschijn en liet Monique dit zien. Met haar mooie, grote, blauwe ogen staarde Monique angstig naar het vlijmscherpe mesje.

‘Wil je weten waarom we zo pissig zijn, pot?’

Monique kon haar ogen niet van het mesje afhouden en schudde van nee. Annelies lachte

en zei: ‘Ik vertel het je toch en dan…’ Ze maakte een snijdende beweging met het mesje vlak langs Monique haar wang. Van angst deed ze het bijna in haar broek en het was maar goed dat ze even van tevoren naar het toilet was geweest, want anders was dat werkelijkheid geworden.

‘Heb je enig idee hoeveel leuke jongens wij drieën de laatste tijd zijn misgelopen, omdat die alleen maar aandacht voor jou hadden? Nee, veel! En nu blijkt dat je een pot bent. Had je daar niet al veel eerder voor kunnen uitkomen, want nu liepen die jongens zonder het te weten onnodig achter jou aan en zagen ze ons niet staan. Nou, geef eens ...