Mini - 14 - Sex Verhalen

Mini - 14

... vriezer en de schaaltjes in de afwasmachine. Met de koffie klaar liep ik naar de bank en plofte naast Joline neer. “Zo mevrouw… Koffie. Overigens heb ik eigenhandig de troep maar in de vaatwasser gedaan en deze geactiveerd. Hoef jij je daar niet meer druk om te maken.” Joline keek ondertussen in de kamer rond. “Kees… Wat stelt die foto voor?” Ze wees op de foto van het berglandschap. “Dat zijn de bergen rondom Tarin Kowt, Afghanistan. De linker top noemden we ‘Spotters Peak’, omdat de Taliban daar regelmatig waarnemers plaatste die Kamp Holland observeerden of het vuur van hun mortieren en raketten leidden. Vaak jochies. We onderschepten regelmatig hun telefoonverkeer en door tolken konden we interpreteren of er een aanval ophanden was. En dan werd mijn peloton er wel eens op af gestuurd. We hadden een hekel aan die berg, maar aan de andere kant: ’s Morgens vroeg, als de zon nog niet in de vallei was, was de lucht soms kraakhelder. Spotters Peak ving dan de zon al op en liet de prachtigste kleuren zien. Als ik kon, stond ik er van te genieten.” “Het is ook een prachtige foto…

Die andere, die passiebloem trouwens ook. Waar heb je die gemaakt?” “In Amersfoort, een paar straten van mijn ouderlijk huis vandaan. Een houten schutting, begroeid met passiebloemen. Prachtig. Op een zaterdagochtend m’n camera gepakt, een macrolens erop gezet en foto’s gemaakt. Dit vond ik de beste. Ik heb nog een tijd zitten wachten tot er een insect op die bloem kwam, maar helaas, ze hadden geen ...

... trek die ochtend. Maar… lieve schoonheid: waar ík nu trek in heb is om een aantal foto’s van jou te maken. In die jurk, met je vlecht zo naast je hoofd… Je bent een plaatje, meid!”

Ze bloosde. “Ik ben vereerd, maar moet ik dan niet wat anders aan?” Ik schudde mijn hoofd “Nee! Juist deze “simple black dress” staat je prachtig. Het contrast van je haar met het zwart van je jurk en je mooie benen… Je bent een fotomodel!” Ik pakte mijn camera. “Kom, naar buiten. Nu is er nog voldoende licht op het terras, straks is het te donker.” Joline aarzelde niet. “Bank mee?” Ik knikte. “Ga maar lekker zitten zoals jij wilt.” Ze ging op de leuning van de bank zitten. “Aan deze pose hebben we allebei goeie herinneringen, nietwaar?” Ze lachte en ik maakte achter elkaar foto’s. Op bank zittend, liggend, staand tegen de balustrade, in de zon, met de lucht achter haar al rood kleurend… Ik hoefde weinig aanwijzingen te geven, ze vond het allemaal prima. “Ik wil nog wel een paar mooie foto’s van ons samen”, zei ze plotseling. “Voor onze ouders en eentje om op mijn desk te zetten op het werk.” “Hoe wil je die foto’s hebben? Op de bank?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Hier tegen de balustrade. Die van mij zijn daar best mooi. Met jou erbij wordt het helemaal een plaatje!”

Ik knikte. “Oké… dan pak ik even m’n statief.” Even later had ik alles ingesteld. “Tijdontspanner aan op tien seconden en… actie!” Ik drukte de knop in en liep naar Joline. Die ontving me met een brede glimlach, sloeg haar arm om ...