Een Verrassende Reis - 9 - Sex Verhalen

Een Verrassende Reis - 9

... te trekken, hoe kwam ik erbij? ’s Avonds om zeven uur kwam hij ineens de ziekenkamer binnen. Niet in zijn uniform maar gewoon in vrijetijdskleding. Hij vroeg of ik er bezwaar tegen had dat hij me een uurtje gezelschap zou houden. Uiteraard niet zei ik, hij pakte en stoel en kwam bij mijn bed zitten.

Andre keek me met een ernstig gezicht heel indringend aan en zei:

“Als hospik mag ik niks weten en al helemaal niets vragen. Maar als ziekenbezoeker mag ik je wel vragen hoe gaat het nu met je?”. “Ik weet het niet, ik ben nog steeds lusteloos en heb het gevoel op een of andere manier tegen een muur aan te lopen, ik zie geen toekomst”. “Stef” zei Andrew, “Hoe lang denk jij nog jezelf en je omgeving te kunnen belazeren?” “Waar heb je het over?!” was mijn reactie. “Gewoon zoals ik het zeg: Hoe lang wil jij nog jezelf voor de gek houden en op de koop toe nemen dat je daar gewoon ziek van wordt?” “Ik begrijp niet waar je het over hebt” was opnieuw mijn reactie en dat meende ik ook echt. “Wanneer denk jij te accepteren dat je homo bent? ” “Wahat!? ” “Dat je homo bent”.

“Hoe kom je daar in hemelsnaam bij? ” vroeg ik, beledigd- kwaad- verbaasd- en toch ook wel nieuwsgierig. “Ik weet niet hoe ik dit weet, maar ik weet gewoon dat jij helemaal niks minder homo bent dan ik.”. Ik wist absoluut niet wat ik moest zeggen. Mijn zorgvuldig opgebouwd imago van een stoere maar vooral normale man, mijn zorgvuldig geheim gehouden twijfels en vraagtekens over mijn gevoelens waar ik vanaf mijn ...

... dertiende mee worstelde, het werd hier vakkundig aan flarden geschoten, om in militaire termen te blijven.

‘Stef”ging Andrew verder, “Ik ben geen arts. Ik weet ook absoluut niet wat je allemaal nog meer zou kunnen mankeren. Maar vanaf de eerste dag dat je hier op de kamer lag wist ik dat één van de problemen waar je mee worstelt, en volgens mij tevens de voornaamste oorzaak van je klachten, de ontkenning van je geaardheid is”. Ik wist op dat moment echt niet of ik kwaad, verdrietig of blij moest zijn, ik was letterlijk sprakeloos. Als je het mij vraagt ben jij zelf de enige “dokter” die jou kan genezen. Stop met toneelspelen, erken wie je bent en heb vertrouwen in de toekomst die niet gemakkelijk maar wel boeiend en interessant zal zijn. En heel misschien en als jij het wilt, dan zou ik daar ook graag een rol in spelen; een rol in jouw toekomstige leven”. “Bedoel je dat jij…. Met mij…?”. “We kennen elkaar natuurlijk nog geen twee weken maar ik heb de indruk dat wij best goed met elkaar overweg kunnen en wat mij betreft zou ik best willen proberen om samen het avontuur met elkaar en met de “boze buitenwereld” aan te gaan.”. Ik was enerzijds helemaal perplex van wat ik hoorde maar aan de andere kant leek het ook wel of er een gordijn was opengetrokken waardoor ik ineens perspectieven zag waarvan ik tot dan toe niet wist dat ze er waren. Wel huisje boompje beestje, maar heel anders dan ik mij dit ooit had voorgesteld. Andrew stond op van zijn stoel en zei: ” Ik ga nu weg want ...