Ankie - 4 - Sex Verhalen

Ankie - 4

... ding: heb jij een studie schuld?”

“Ja, maar dat maakt niet uit. Ik heb jaren de tijd om terug te betalen.”

“Hoeveel is je schuld?”

“Precies weet ik het niet, maar het is zo rond de 24 duizend euro.”

Ankie zag Rob nadenken. “Lieve Rob, maak je geen zorgen. Ik kan dat later als ik werk best terugbetalen.”

Toen kwam er ineens een verschrikkelijke gedachte in haar op: “O god, misschien wil Rob me nou niet meer omdat ik een schuld heb.” Ze voelde lichte paniek opkomen. Ze draaide zich naar hem toe en nam zijn gezicht in haar handen: “Rob, luister, alsjeblieft luister. Ik betaal m’n schuld. Als wetenschapper heb je een goed salaris. Ik zal nooit, maar dan ook nooit jou belasten met mijn zorgen. Je moet me geloven. En die 75 euro hoeft niet. Laat maar. Ik ga dat wel regelen op de een of andere manier. Zaterdag ben ik vrij voor jou.”

Rob voelde zich zo ontroerd. Hij kon even niets zeggen, want hij was bang dat zijn stem brak door de plotselinge emotie die in hem opkwam.

En dat vatte Ankie verkeerd op. Zachtjes zei ze terwijl haar ogen vochtig werden: “Het spijt me, het spijt me zo erg. Ik had het moeten zeggen. Ik begrijp dat je geschrokken bent. Het spijt me, dat wilde ik niet.” ze was een kort moment stil en zei toen: Misschien is het maar beter dat ik ga. Ik zou jou nooit in de financiële problemen brengen. Dat moet je weten, maar ik begrijp dat je je zorgen maakt. Het spijt me zo erg.” Ze wilde opstaan.

Maar dat lukte niet. Met kracht trok Rob haar tegen ...

... zich aan en met verstikte stem zei hij: Lieve, lieve Ankie.” Meer niet. Ankie’s tranen kwamen te voorschijn. Ze keek op naar hem en zag tranen in zijn ogen branden. “Lieve Rob, ik wil zo graag bij je blijven. Ik zal echt m’n studieschuld zelf betalen. Ik wil niet dat je me om die reden wegstuur. Ik wil dat niet. Ik wil bij je zijn.” Ze huilde. Ook bij Rob druppelde tranen op zijn wangen.”

“Nee, natuurlijk stuur ik je niet weg.” Zijn stem begon al wat vaster te klinken. “Maar jij, jij bent een vrouw uit duizenden. Goudeerlijk, hardwerkend. Je bent fantastisch. Ik ben zo blij je te hebben leren kennen.”

“Dus je stuur me niet weg?”

“Nee, natuurlijk niet.”

“Maar… maar mijn studieschuld dan?”

“Dat komt allemaal goed. Dat zien we later wel.”

Moest hij haar al iets vertellen over zijn vermogen? Hij vond van niet. Nog niet! Hij moest en zou Ankie eerst beter willen leren kennen. Dat had had hij zich voor genomen. En zo moet het nog blijven. Maar deze reaktie van haar raakte hem diep.

Die nacht bedreven ze geen liefde. Ze sliepen in elkaars armen. En het was goed.

In de week die volgde zagen ze elkaar op dinsdagavond. De rest van de week waren ze druk. Wel hielden ze telefonisch contact. Elke dag en vooral ‘s avonds. Op vrijdagavond bevestigde Ankie nogmaals dat morgen haar laatste werkdag was. Ze wilde het nou eenmaal netjes afronden.

En toen begon de zaterdag. Het regende. Gelukkig niet de hele dag maar wel voordurend buien. Enigszins bezorgd dacht Ankie ...