Een relationele Rollercoaster 5 - Nieuwe vrienden - Sex Verhalen

Een relationele Rollercoaster 5 - Nieuwe vrienden

... jullie toch niet, die… èh schunnigheid?" "Nee Bert maak je geen zorgen. Ik ben veel te lang bang geweest wat anderen niet van me zouden denken." Elisa's openheid is een verademing voor mij." Zie je wel Bert niet alle oudere mensen… " Sorry, jullie twee."… Zijn zo bekrompen als jou Pa en Ma." Kort daarop komt het gesprek op de plannen voor de komende dagen en nadat ik deze met hen heb gedeeld, vraagt Elisa mij bijna smekend of wij het goed vinden dat zij zich bij ons aansluiten. "Als jullie echt gewild zijn je tempo aan te passen aan dat van ons. Of liever gezegd aan te passen aan onze traagheid, dan hebben wij geen bezwaar." Ik kijk Eefje aan. "Nee toch hè, lieverd." "Èh? … Nee zeker niet. Gezellig toch." Ondanks de glimlach op haar gezicht, terwijl ze dit zegt, twijfel ik aan haar oprechtheid.

Als het kouder wordt gaan we naar binnen en zo genieten we ook samen van onze maaltijden. Onze gesprekken gaan vooral over banale dingen zoals het eten of het weer, maar bereiken bij tijd en wijle ook een hoog filosofisch en of politiek gehalte. Het generatieverschil ten spijt blijken wij toch over veel dingen van het leven nagenoeg dezelfde meningen er op na te houden. De tijd vliegt, wij zijn dan ook erg verrast als Sepp plotseling aan onze tafel staat om de dag af te rekenen. Elisa en Bert kijken ons verbaasd aan. "Ja jongens 10 uur is Hüttenruhe, dan gaat het licht uit in de alpenhutten." Terwijl Sepp met mij afrekent vraag ik hem of hij als slaapmutsje nog een rondje ...

... Marillenschnaps wil brengen. "Nadat hij vier glaasjes op een klein dienblad bij mij op de tafel heeft gezet, deel ik de glaasjes uit. "Als ik het niet lekker vind, dan drink jij dit maar op Bert. Ik ben namelijk niet zo'n borrelmeisje." "Ik ook niet Elisa, maar een Marille gaat er bij mij wel in." Elisa nipt voorzichtig. "Hmm dat is best lekker, wat is dat eigenlijk?" "Marillen dat zijn een soort kleine abrikoosjes die in struiken, vaak tegen gevels van huizen, aan groeien."

Voor onze kamers wensen wij elkaar welterusten en spreken we af dat we de volgende morgen om acht uur met elkaar ontbijten alvorens aan de beklimming van DrusenKopf te beginnen.

"Wat een leuk stel, hè John?!" "Waren jij en Wouter zo'n 30 jaar geleden niet ook zo?" Terwijl zij zich uitkleedt zie ik hoe ze nadenkt. "Nee, niet zo! Ik zou dat nooit gedaan hebben. Zo de boventoon voeren, zo tegen Wouter ingaan zoals zij dat doet." En juist daardoor heb jij jezelf en waarschijnlijk ook Wouter tekort gedaan." Terwijl ze uit haar broek stapt kijkt ze me vol onbegrip aan en besef ik dat dit om enige uitleg vraagt. "Èh ja… Ik heb Wouter gekend en ken jou nou ook. Hij was lief,degelijk, een harde werker en laten we zeggen ingetogen van aard." Ze haakt haar behaatje los en knikt. "Jij daarentegen bent fantasievol en speels. Jou ingetogenheid is niet je aard, maar aangeleerd." "Ik begrijp wat je zegt en geloof ook dat het zo was, maar wat….?" "Niet wat liefje. Hoe. Hoe jij jullie daardoor tekort gedaan zijn?" Ze zit ...