De nieuwe outfit - Sex Verhalen

De nieuwe outfit

... bezig hield.

“Oh, dat is zes jaar school. Drie jaar hogere humaniora en drie jaar hogere school. Als je afgestudeerd bent ben je officier en verdien je na een tijdje heel goed je boterham. Je verdere carrière is eigenlijk al gemaakt en het is een job voor het leven.”

“Waauw. Dat is goed, heel goed. En aan de staat. Werkzekerheid en later een goed pensioen. Al ben je daar waarschijnlijk nog lang niet mee bezig.” Ze glimlachte en daardoor wist hij dat ze de draagkracht van zijn beslissing nog niet door had. Hij ademde eens diep in.

“Maar het is wel internaat.” vervolgde hij stilletjes.

“Oh.” Haar gezicht sprak boekdelen.

“Maar elk weekeinde kan ik naar huis komen.” hing hij er vlug achteraan.

Ze zweeg en hij zag dat ze moeite had om haar tranen te bedwingen maar het was erop of eronder deze keer en hij was niet van plan toe te geven.

“Maar dan ben ik de hele week alleen. En je bent nog zo jong, kan je dat niet nog een jaar uitstellen, of zijn er geen andere mogelijkheden?”

Dirk beloog zijn moeder zelden. Ze had honderd procent vertrouwen in hem en dat beschamen zou hun relatie nog zwaarder vertroebelen. Hij besloot gewoon open kaart te spelen.

”Er is één andere manier maar dat zou betekenen dat ik nog drie jaar verder naar school ga, mijn hogere humaniora uitdoe en dan direct naar de intermachten. Dan zijn het slechts drie jaar maar dat betekent dat ik die eerstvolgende drie jaar niets verdien. Anders wordt je al betaald vanaf je naar de militaire ...

... school gaat en dat is toch leuk meegenomen. Trouwens, diegenen die de eerste drie jaar al gaan hebben, hebben nadien meer kans om te slagen in de laatste jaren.”

“Maar dan zou ik je nog drie jaar thuis hebben....” vervolgde ze en haar gezicht klaarde even wat op.

“Ja, maar. Mam, ik wil heel eerlijk zijn. Eigenlijk zou ik graag op internaat willen. Je weet dat ik hier op de school niet veel vrienden heb en we hebben nu ook niet het meest ideale sociale leven. De meeste mensen mijden ons en jij hebt waarschijnlijk, op de postbode na, niemand gezien sinds twee jaar. Je bent een vreemde in je eigen dorp en mij zien ze er op aan. Eerlijk is eerlijk, ik zou graag gaan.”

Myriam wist dat hij de waarheid sprak en toch deed het pijn. Ze kon niet anders. Het onnozele gezwets van de mensen, het zich druk maken over twee keer niets, ze kon het niet meer. Ze wist ook al langer dat Dirk daaronder leed maar tot nu had ze niet beseft hoe zwaar de impact wel moest zijn op zijn leven. Tenslotte was de jongen nog maar zestien jaar en had nog heel zijn leven voor de boeg. Hij had dan al geen vrienden, of ze kwamen toch zeker niet thuis, en over vriendinnetjes had ze al helemaal nog niets gehoord.

“Is het dan zo erg?” De hoop in haar stem was opnieuw minder.

“Ik vind het helemaal niet erg dat je niet buiten komt. Echt niet” begon hij haar te sussen, “maar....”

“Maar?” Ze zette zich nog wat meer naar voor als wilde ze de woorden hoogst persoonlijk uit zijn mond trekken.

“Och ma, ...