Quint's Liefde - 23 - Sex Verhalen

Quint's Liefde - 23

... wrijf met m’n handen in m’n ogen, ik wil de tranen stoppen, maar dat kan niet. ‘Je haalt het ergste in me naar boven’ zeg ik Jorne snikkend en zachtjes toe. Jorne zoekt naar woorden. Langzaam sta ik op, en wankelend zoek ik naar m’n kleren. Ik besef me waar ik ben, het is de kamer van Jorne. De kamer waar ik voor de zomer ook was toen ik bij hem bleef crashen. Ook Jorne staat op en pakt snel een tissue om het bloeden tegen te houden. Ik schaam me kapot, ik voel me vernederd tot op het bot.

Nog steeds snikkend trek ik langzaam m’n kleding aan. Nog steeds voel ik veel schaamte, het doet me zelfs pijn. Het is pijnlijk dat ik me liet drogeren, pijnlijk dat Jorne aan me zat terwijl ik dat helemaal niet wilde. ‘Kan ik mezelf hier ooit over heen zetten?’ vraag ik mezelf af. Zodra ik m’n boxer aan heb, sta ik op, ik wil m’n mobiel. ‘Waar is m’n mobiel Jorne!’ zeg ik hem boos toe. Hij durft me niet aan te kijken: ‘Ik kon die niet vinden…’ zegt hij verlegen. ‘Waar is hij!’ schreeuw ik. ‘Je liet ‘m vallen, in de tuin van Isa vannacht’ zegt hij verlegen. Ik zucht diep. De lopende tranen springen van m’n gezicht af terwijl ik dat doe. Opnieuw krijg ik een pijnsteek van de hoofdpijn die ik heb, en ik val zowat bijna om. Snel pakt Jorne me vast. ‘Quint ga zitten alsjeblieft’ zegt hij terwijl hij me naar het bed toe dwingt om te zitten. Maar ik duw hem van me af. ‘Rot op! Ik wil helemaal niks van je, ik wil hier zo snel mogelijk weg.’ Ik probeer m’n trui aan te trekken. Normaal gesproken ...

... gaat dat vlekkeloos, maar nu lukt het gewoon niet. ‘Quint… Het spijt me…’ zucht Jorne. Ik trek me er niks van aan, ik doe m’n trui aan en ik begin aan m’n jeans. Nu begint ook Jorne te huilen. ‘Quint… Het spijt me echt, ik ben te ver gegaan, veel te ver’ vervolgt hij. Hij pakt m’n pols vast, maar opnieuw sla ik hem. ‘Nog één keer en ik verbouw je hele gezicht’ zeg ik resoluut. Even is het stil als het me vervolgens lukt om m’n jeans aan te trekken. ‘Quint, het spijt me oprecht! Ik had nooit zo ver moeten gaan, ik weet niet wat me bezielde’ doorbreekt Jorne de stilte. ‘Ik weet het wel, je bent ziek!’ antwoord ik. Ik strik m’n veters nog geen eens van m’n schoenen. Ik pak m’n jas en verlaat z’n kamer, de trap af en naar de voordeur. Had ik nog wat moeten zeggen? Wat had ik überhaupt nog tegen hem kúnnen zeggen. Ik voel me vies, heel vies…

Als een zwerver loop ik over straat, althans, zo voel ik me. M’n haar zit totaal niet, m’n gezicht ziet er uit dat ik recent nog heb gehuild, en ik heb geen idee waar ik eigenlijk heen loop. Ik ga op in m’n gedachten, hoe ik dit überhaupt moet plaatsen na wat er is gebeurd. Ik loop langs een tuin, een tuin die me wel héél erg bekend voor komt. Het is de tuin van het huis van Kim. Even kijk ik op, check ik of de auto van d’r ouders er staat, maar dat is niet zo. Ik loop naar de voordeur en bel aan. Spanning stijgt in m’n lichaam. En voordat ik überhaupt kan verzinnen wat ik moet zeggen, gaat de deur open. Ze wilt wat zeggen, maar in plaats ...