Over de grens - Sex Verhalen

Over de grens

... kwartier later slurpte Susan met een rietje het laatste beetje cola uit de kartonnen beker op haar dienblad. Ze was eerst niet van plan geweest die hele sloot suikerwater op te drinken, maar van het zoute junkfood had ze toch weer dorst gekregen. Anderhalve liter had ze nu achterover geslagen sinds ze van huis was vertrokken. Ze voelde dat een groot deel daarvan inmiddels haar blaas had bereikt. Amper een half uur in de stad zat ze al in het stadium waarin de op haar onderlichaam uitgeoefende krachten niet meer te negeren waren. Onder normale omstandigheden zou een wc-bezoek nu dringend nodig zijn geweest. Nerveus schoof ze heen en weer op haar stoel. Waar was ze eigenlijk mee bezig? Ze was een volwassen vrouw, die door haar omgeving werd gezien als een evenwichtig en intelligent persoon. Toch had ze een urenlange autorit gemaakt naar een vreemde stad, met als enige doel om, temidden van een mensenmassa, als een klein kind in haar broek te plassen. Ze keek toe hoe twee schoolmeisjes giechelend in de damestoiletten verdwenen. Susan bedacht zich wat een bevrijding het zou zijn als ze nu gewoon naar de wc zou gaan. Ze kon nog terug. Er was niemand die haar dwong dit absurde plan door te zetten. Ze kon gewoon even gaan plassen, en met een droge broek en opgeheven hoofd huiswaarts keren. Zo vlak voor het uur u leek het opeens een bijzonder aantrekkelijke optie...

Met ferme pas verliet Susan het hamburgerrestaurant. Ze stond op het punt haar wildste fantasieën te realiseren. Ze ...

... mocht nu niet opgeven. Haar getergde sluitspier kondigde alarmfase rood aan. Het was tijd om tot actie over te gaan. Susan schatte in dat het ongeveer tien minuten lopen was naar de parkeergarage waar haar auto stond. Ze besloot er in een rechte lijn heen te lopen, en onderweg gehoor te geven aan de wens van haar protesterende blaas. Wie kon haar wat maken? Ze was ver van huis, en bovendien onherkenbaar. Ze keek omlaag naar haar nu nog droge spijkerbroek. De groeiende waterdruk begon nu echt onprettig aan te voelen. Over een paar tellen zou ze zich gewonnen geven aan de oerkrachten in haar lichaam, en zou iedereen haar schande kunnen aanschouwen. Ze maakte zich klaar om haar bekkenbodemspieren te ontspannen...

“Hé, zie ik het nu goed? Jij bent toch Susan?”

Geschrokken keek Susan naar de vrouw van middelbare leeftijd die uit het niets leek te zijn opgedoken. Een kort moment had ze geen idee wie ze voor zich had. Toen herkende ze opeens de voormalige buurvrouw van haar ouders.

“Hallo mevrouw Bruinsma,” verried ze zichzelf voor ze er erg in had, “hoe gaat het met u?” Haar jammerende blaas negerend produceerde ze iets waarvan ze hoopte dat het op een glimlach leek. Hoe had dat mens haar in vredesnaam herkend?

Mevrouw Bruinsma, die in Susans tienertijd bijna dagelijks in haar ouderlijk huis over de vloer was gekomen, maar later tot vreugde van de hele familie was geëmigreerd, begon een ellenlange monoloog over haar wankele gezondheid, die overging in een verhandeling ...