Vuur - De Kunst Van Passie - Sex Verhalen

Vuur - De Kunst Van Passie

Ik weet niet waarom ik nu al in zijn studio sta. We zouden alleen koffie drinken. Hij was een kwartier te laat, en ik vroeg me meteen af waarom ik zo’n moeite had gedaan met mijn haar, mijn nieuwe jurk en mijn dure schoenen als hij aan komt lopen in een loshangend geblokt overhemd met een verwassen zwart T-shirt. Die baard mag trouwens ook wel wat netter.

‘Ik zeg je, ik wil dat mijn kunst voor iedereen is.’ zegt hij lachend terwijl hij me een glas rode wijn aanrijkt. Dàt was het, ik zou naar zijn werk komen kijken. Ik kijk de kamer rond. Mancave, dat is hoe ik het kan beschrijven. Een vergane zwartleren bank, losliggende kleding en natuurlijk die schilderijen die werkelijk overal staan te drogen. En dan die tafels, krukken, stoelen vol met stapels schetsen. Ik pak er een paar op van de bank en leg ze op een stapeltje op de salontafel zodat ik kan zitten. Terwijl hij weg is om voor zichzelf wat te drinken in te schenken zie ik in de verwilderde maar kleurrijke tuin de oude fiets staan waarachterop ik nog geen half uur geleden alle verkeersdrempels in Amsterdam vervloekt heb voordat hij me liet afstappen voor zijn huis.

Mijn oog valt op één van de tekeningen die ik zojuist heb weggelegd. Het is een schets van een naakte dame, die lui op haar rug ligt op een dikke tak van een boom, één arm onder haar hoofd, de ander naar beneden bungelend, één been gebogen met de voet op de tak, de ander languit met de voet naar de dikke stam gericht. De vuurrode potloodkleur van haar ...

... lange krullende haren lijkt bijzonder goed te passen bij de tint groen van de bladeren, en hoewel slechts enkele zonnestralen zich over haar lichaam laten vallen, op een speelse manier langs ronde borsten en abnormaal brede dijen, lijkt deze vredige dame op te lichten in de tekening.

Ik pak het papier op, en bekijk het goed. Ik heb nauwelijks gemerkt dat hij naast me staat.

‘Dit is mooi!’ zeg ik, en ik meen het.

‘Dank je wel!’ zegt hij blij, en neemt een slok uit een flesje goedkoop bier en ploft naast mij op de bank. ‘Heb je zelf wel eens iets gemaakt?’ vraagt hij me.

‘Een schilderij bedoel je? Ik geloof niet dat ik sinds de basisschool nog een kwast in mijn hand heb gehad.’ zeg ik lachend. ‘Maar dat hing wél jaren op de koelkast! Maar nee, kunst ik niets voor mij.’

‘Kunst is voor iedereen!’ zegt hij, feller dan ik had verwacht. ‘Probeer het nog eens.’

‘Wat? Schilderen?’ zeg ik lachend.

Hij haalt zijn schouders op. ‘Waarom niet? Ik heb nog wel plek op mijn koelkast.’ Ik moet lachen. Alweer. Dat is precies waarom hij me meekreeg naar zijn studio.

‘Ik meen het!’ zegt hij. ‘Kom mee!’ en hij pakt het lege glas (is het al leeg?) uit mijn handen en zet het samen met zijn flesje op de enige lege plek die de tafel nog lijkt te hebben.

Hij neemt me mee naar de serre. In de glazen kamer staan zo mogelijk nog meer schilderijen. Overal staan kwasten en potten verf. Rondom de kamer ziet het groen van de begroeiing in de tuin. De zon schijnt door de kleine openingen ...