De Anticlimax - 2 - Sex Verhalen

De Anticlimax - 2

... als dat niet hoefde. Zoals vandaag. Die trok ik dan gewoon over m’n fietsbroek heen en onder m’n wielershirt had ik vaak ook gewoon een normaal shirtje aan. Maar niet nu Martina net kwam aangelopen. Jelle was gelukkig binnen gebleven en die zou worden thuis gebracht. Alies had een oudere MiniCooper, die helemaal opgeknapt was, en hij hoopte vast op een ritje van haar. Wist nu al dat dat niet zou gaan gebeuren. Maar ik en Martina, dat was interessanter. Ze lachte altijd naar me. Echt altijd. Vandaar ook dat ik vaak over haar dacht. Haar lach was ook heerlijk. En die zag ik voor mijn gevoel soms toch echt te weinig. Helemaal enthousiast kwam ze een praatje maken en ik trok weer tactisch mijn been op als verstopplek terwijl ik voorover hing op m’n stuur, waar ik m’n schouders aanspande en net iets breder probeerde te ogen, en hoorde haar aan. Door m’n bril kon ik haar zonder zorgen bekijken, al moest ik me alsnog niet te veel laten meeslepen. Ik moest nog wel kunnen fietsen straks.

Verassend genoeg vertelde ze me dat ze een racefiets had gekocht, ook een ‘’oud ding’’ zoals zij het noemde. Dat vond ik leuk om te horen, en waar ik normaal gesproken wat meer moeite had om tegen haar te blijven praten, ging ik er nu wel vol op in. Ik vroeg haar allemaal dingen over de fiets die zei als ‘’te technisch’’ ervaarde en lachend zei ze me dan dat ze er niet zo veel verstand van had. ,,Maar je mag hem wel zien.’’ zei ze me dan. Een tekst die ik mijn hoofd al zo vaak zelf had gezegd tegen ...

... zoveel meiden... Ook tegen haar… Maar dat was gekkigheid, waar ik toch wel even om moest glimlachen, en ze leek dat te realiseren; Dat het wellicht ook anders opgevat kon worden. En dus sloeg ik haar aanbod nu snel af, want ik begon dingen te verzinnen waardoor ik helemaal niet meer kon afstappen. ,,Volgende keer. Heb helaas een beetje haast, sorry.’’ loog ik dan met volle overtuiging en deed haar doen geloven alsof ik het echt druk had, en dan nog wel tegen m’n zin in ook. En dus vond ze het ook niet erg. ,,Leuk, kunnen we een stukje gaan fietsen.’’ putte ze nog zacht en hoopvol uit. Ik werd er verlegen van. Pas op de weg naar huis, die ik gelijk omzette in een flinke omweg, realiseerde ik me hoe graag ik wel niet met haar zou willen fietsen. Ja, echt fietsen. Dat ik die andere dingen dan ook vroeg of laat wil, leek me vanzelfsprekend, maar naast haar kende ik niet echt goed meisjes, die ook nog eens sportief waren. Ik had ook geen vrienden die dit deden verder, maar dat hoefde ook niet. Maar samen fietsen met een meisje was in mijn wereld een droom. Heerlijk door de polders in de zon met het mooie weer. En dan even uitrusten ergens onder wat bomen of achter wat struiken aan de rivier waar dan hele andere dingen gebeurden. Ik weet niet of dit aan mij lag, of dat dit typisch iets is voor wielrenners met een lichte obsessie naar vrouwen, maar dat was toch echt de droom, zodra ik op de fiets een mooi meisje zag, dichtbij of ver weg.

Een droom die misschien voor het eerst in ...