Een uit de hand gelopen worstelpartij (deel 12) - Sex Verhalen

Een uit de hand gelopen worstelpartij (deel 12)

... had” fluistert ze als ik uitgelachen ben.

“Maar ik meen het, doe het alsjeblieft niet meer” vraagt ze nu serieus, doch vriendelijk, maar vooral tegen beter weten in.

Zodra ons eten er is en de ober nieuw drinken gebracht heeft begin ik, terwijl ik eet, met de afstandsbediening te klooien, in een poging haar in verlegenheid te brengen.

Ik zie dat ze onregelmatig kauwt en dat ze uiterste moeite heeft om het niet uit te schreeuwen, door de prikkels die ik haar ongezien toedien.

Als ze na het eten haar handen onder de tafel doet, treed ik echter streng op en zeg ik haar stil te zijn, mij aan te kijken en te ondergaan wat ik voor haar in gedachten heb.

Terwijl haar geile blik mij gevangen heeft speel ik met de afstandsbediening net zo lang totdat zij, met trillende benen en bijna onhoorbaar, binnensmonds met een vuurrood hoofd haar orgasme bereikt. Als ik dit zie gebeuren zet ik het apparaat meteen uit en vraag of ze nog wat te drinken wil.

Ze antwoord niet, maar kijkt mij nog steeds gespannen en met ingehouden adem aan.

“Wil je nog iets drinken schat” vraag ik nogmaals achteloos, wat zij beantwoord met een gesmoorde, doch herkenbare “jaaaaah” die meer benadrukt dat ze is klaar gekomen, als dat deze de behoefte aan nog een drankje vertegenwoordigd.

“Of zullen we gaan” vraag ik.

“Ja alsjeblieft, laten we gaan” zegt ze met een rood hoofd van opwinding.

“Wil je me in mijn jas helpen” vraagt ze.

“Hoezo?” vraag ik.

“Omdat ik denk dat mijn rok ook ...

... nat is en ik niet naar de garderobe wil lopen met een vlek in mijn rok, zodat mensen misschien denken dat ik in mijn broek geplast heb, of zo” zegt ze.

“Voel eens dan” zeg ik verheugd.

Margo lift haar billen iets van de stoel op en doet net alsof ze haar rok wil schikken en als haar billen de stoel weer raken zegt ze met een nog roder wordend hoofd “ik wil nu echt gaan, alsjeblieft”.

Ik gebaar de ober mij de rekening te brengen en nadat ik afgerekend heb haal ik de jassen uit de garderobe om terug te keren naar de tafel, waar Margo zichtbaar ongemakkelijk zit.

Ik help haar keurig in haar jas, door deze voor de tafel voor haar open te houden. Aangezien we achterin het restaurant zitten kan niemand zien dat Margo, met een natte plek in haar rok, zich veilig in haar jas laat glijden. De jas is lang, dus zodra ze deze aan heeft is ze meteen gerust en de kleur op haar kaken, verdwijnt onmiddellijk.

Gearmd lopen we naar de auto en als ik haar erin geholpen heb en zelf plaats neem achter het stuur barst ik in lachen uit.

Margo is echter niet zo geamuseerd en met een gespeelde irritatie zegt ze “wil je dat nooit meer doen Pieter”.

Mijn antwoord is luid en duidelijk “wil jij dan nooit meer vragen of jij de baas over mij mag spelen”.

“Mag dat echt niet?” zegt ze geschrokken.

“Nee, echt niet” zeg ik.

“Mag ik je dan nooit meer gebruiken zoals gisteren” vraagt ze met een van teleurstelling doordrenkte stem.

“Dat wel” zeg ik, “maar jij bind me nooit meer vast ...