Voetjes op de grond (6) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (6)

... ik mijn geestelijke en lichamelijke onrust de baas blijven.

Half mei kreeg ik via Emiel eindelijk de verlossende boodschap waar ik al zolang op wachtte:

Lieve Marianne,

Het spijt me dat het zo lang moest duren, maar volgende week vrijdag en zaterdag zit Ben op een congres in Frankfurt. Vrijdag moet ik les geven, maar als zaterdag voor jou past, dan zou dat ook voor mij perfect uitkomen. Pas om 17 uur moet ik weg om mijn vriend op Schiphol af te halen. Tot die tijd zouden we het rijk voor ons alleen hebben. Mijn gevoelens voor jou zijn er nog steeds en als jij mij na al die tijd nog ziet zitten, dan verwacht ik je rond tien uur in de voormiddag. Mochten jouw gevoelens voor mij ondertussen bekoeld zijn, dan zal ik dat begrijpen en in stilte treuren om onze gemiste kans.

Laat je snel iets weten?

Kus,

Suzanne.

Het bedenken en schrijven van mijn antwoord, wat ik nog diezelfde dag door Emiel bij haar liet afleveren, koste me hooguit twintig seconden:

Lieve Suzanne,

IK KOM !!!

Kus, kus, kus,

Marianne.

Het kwam me ongelooflijk goed uit dat ik op een zaterdag naar Suzanne toe zou gaan. Vrijwel altijd was ik dan voor de Scouting op pad. Niet alleen zat ik bij de Sherpa’s, ik was op die leeftijd ook leidster bij de welpen en daarnaast maakte ik met enkele andere leden de groepskrant. Meestal was ik op zaterdagmorgen al op tijd de deur uit en gewoonlijk bleef ik dan ’s middags bij vrienden of vriendinnen eten.

Sinds het eerste intieme samenzijn met ...

... Suzanne was ik er voor mezelf wel helemaal zeker van dat ik voor honderd procent op vrouwen viel, maar ik was nog niet zo ver dat ik het thuis al had durven te vertellen. Nu zou ik tegenover mijn moeder geen leugentje om bestwil moeten verzinnen. Zij zou denken dat ik gewoon naar de Scouting ging en dat was een geruststellende gedachte. Alleen… Ik zou dan wel in mijn uniform de deur uit moeten gaan, anders zou ze zich alsnog vragen stellen.

Nog een geluk dat we onder onze briqeukleurige bloes meestal een spijkerbroek droegen. De officiële scoutingbroek kwam alleen uit de kast bij speciale gelegenheden, maar een stiekeme stap zetten op het liefdespad, dat stond nu eenmaal niet in de lijst van dat soort gelegenheden. Maar goed ook, want met het doel wat ik voor ogen had, zou het zelfs ronduit belachelijk zijn als ik zo voor Suzanne zou verschijnen.

Die bewuste zaterdagochtend in mei ging ik al om half tien de deur uit. Eenmaal de straat uit, verdween de scoutingdas al in mijn schoudertas, zodat ik min of meer ‘normaal’ gekleed naar het huis van Suzanne kon fietsen.

Ondanks dat ik al die maanden had verlangd naar dit moment, leek ik bij elke pedaalslag nerveuzer te worden. Ergens was ik kwaad op mezelf. Eindelijk was het zover en net nu ging ik aan het twijfelen. Die twijfel verdween gelukkig wel als sneeuw voor de zon toen Suzanne de deur voor me opende. Zonder bril, met haar mooie blonde haren tot op schouderhoogte en gehuld in een strakke witte broek met daar bovenop ...