Voetjes op de grond (6) - Sex Verhalen

Voetjes op de grond (6)

Met een hoofd vol zoete herinneringen aan de in alle opzichten onvergetelijke zondagmiddag met Suzanne, ging ik blij gezind de eerste dag van het nieuwe schooljaar in. Wat een blij weerzien had moeten worden, werd echter een afknapper van formaat. Dat Danielle, mijn eerdere liefde, me straal negeerde vond ik niet eens zo erg. Ergens was het zelfs zielig om te zien hoe ze zich behoorlijk flirterig gedroeg ten opzichte van de jongens en tegelijk vroeg ik me af hoe het mogelijk was dat ik ooit op haar verliefd was geworden. Wat mij echter wel stoorde, was het feit dat vrijwel alle meisjes van onze klas met een boog om me heen liepen, net alsof ik een besmettelijke ziekte met me meedroeg. De conclusie dat Danielle haar mond niet had gehouden was snel gemaakt en verder had de tamtam zijn werk blijkbaar al gedaan. Het leek erop alsof mijn laatste jaar op de middelbare school erg lang dreigde te gaan duren. Dat bleek al snel te kloppen want tijdens de weken die volgden werd ik het kneusje van de klas, dat nog net getolereerd werd, maar waar niemand contact mee wilde.

De enige die nog wel toenadering zocht was Emiel. Een slungelachtige jongen met een gezicht vol acne, waar ik tot dan toe nauwelijks contact mee had. Van hem was algemeen geweten dat hij een uitgesproken voorkeur had voor jongens. Ergens zaten we dus in hetzelfde schuitje, waardoor we vanzelf naar elkaar toegroeiden. Ik zou het nooit achter hem hebben gezocht, maar met zijn aanstekelijk gevoel voor humor wist hij ...

... mij te raken, mijn vertrouwen te winnen, én hielp hij me om mezelf te wapenen tegen het geroddel en de niet mis te verstane, kwetsende opmerkingen die ik soms naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Dat laatste dan vooral vanuit de alsmaar groter wordende Danielle clan binnen onze klas.

Emiel werd een vriend aan wie ik op een dag toevertrouwde dat ik verliefd was op een oudere vrouw. Ik had het nodig om iemand in vertrouwen te nemen, want na zes weken zonder enig teken van leven, ging ik twijfelen aan Suzannes belofte. Ik wist wel dat op langere termijn mijn liefde voor haar geen kans maakte omwille van die vriend van haar. Daarover was ze heel duidelijk geweest, maar dat was ze toch ook toen ze me bij het overhaaste afscheid zei dat we nog een keer intiem zouden zijn met elkaar. Als ze eerlijk was toen ze me vertelde dat ze, ondanks haar vriend, toch verliefd was op mij, waarom liet ze dan al zolang niets meer van zich horen?

Ik had mijn moeder wel al een keer gevraagd om Suzanne de groeten te doen en gelijk kreeg ik via mam haar groeten terug. Uiteraard kon ik dat niet nog een keer doen zonder dat er een belletje ging rinkelen bij mijn altijd alerte moeder. Enkel keren was ik aan haar huis voorbij gefietst, in de hoop dat ik haar buiten zou aantreffen maar dat was niet gebeurd en aanbellen durfde ik niet. Haar opbellen was ook geen optie, want ik kende haar nummer niet. Stiekem had ik moeders agenda doorbladerd, maar ook daar stond Suzannes nummer niet in en dus treurde ik in ...