Zwanger na overspel... - Sex Verhalen

Zwanger na overspel...

... sappige roddels te horen zou krijgen.

We lachten heel wat af daar, het bleek dat die kant van Simone die ze verborg, eigenlijk niet zo duister was. Het was vooral haar gevoel voor humor dat naar de oppervlakte kwam. De nieuwtjes en feitjes die ze me te vertellen had waren met een vreemd soort van galgenhumor doordrenkt.

“Zie je Rik en Manon daar zitten?” vroeg ze me terwijl ze onopvallend naar een koppel wees.

“Ja,” zei ik. “Aardige mensen, hij is accountant of iets in die richting, en zij is fulltime huisvrouw?”

“Die twee ja,” bevestigde ze. Haar stem zakte wat en bijna fluisterend ging ze verder: “Hij is zo jaloers, moet je maar eens met Manon alleen praten, je kan er donder op zeggen dat hij er binnen vijf minuten bij staat. En hij is zo onaards saai. Let maar eens op. Het hoeveelste drankje denk je dat Manon daar nu naar binnen gooit?”

“Haar zevende?”

“Gooi daar maar tien bij. Ik wil niet zeggen dat ze een probleem heeft, maar als ik met Rik getrouwd was… dan waren zeventien felgekleurde drankjes nog niet genoeg om me door de ochtend te sleuren. Waar is jouw vriendin eigenlijk?”

“Vrij gezellig leven vrees ik.”

“Jij bent er zo een, al iets gezien dat je bevalt?”

“Het merendeel is al bezet vrees ik.”

“En hij daar?” vroeg ze wijzend op een vriend van me.

“Pardon?”

“Die jongen daar zo, die met dat lelijke shirt aan en dat biertje in zijn handen. Is dat niet iets voor jou?”

Ik stamelde geschokt. “Ik ben niet…”

Simone’s hoofd ...

... werd zo rood als een boei. Haar lach verdween en ze begon met zich te verontschuldigen. Een waterval aan “sorry’s” kwam los en ze probeerde heel beleefd me gerust te stellen dat ze misschien de verkeerde voor zich had.

“Hoe kom je er bij?” lachte ik vriendelijk in de hoop haar wat te kalmeren en om die frisse gezelligheid van drie minuten geleden terug te pakken.

“Nou, ik geloof dat Stephan dat zei. Jij bent toch Chris?”

Alle stukjes vielen nu op zijn plaats. Ze had de verkeerde Chris in gedachten. Onze vriendenkring kent welgeteld een enkele homo, en die deelt dezelfde naam als dat ik doe. Of beter gezegd, mijn naam is Christiaan, maar voor het gemak noemt iedereen me Chris.

“Verkeerde Chris, ik ben Christiaan. Jij denkt aan Chris die een uurtje of wat geleden al naar huis is gegaan.”

“Oh het spijt me echt! Ik bedoel. Je ziet er goed uit, gaat goed gekleed, je hebt humor, en ik voelde me op mijn gemak, je bent hier niet met een dame aan je arm, en sjah, ik ken je alleen als Chris.”

“Geeft niets, bedankt voor het compliment zullen we maar zeggen dan,” lachte ik vriendelijk.

Ik hoopte dat zij er de humor ook wel van kon inzien, en gelukkig kon ze dat zeker. Ze lachte wat verlegen, en ik merkte dat ze weer terug in haar schulp kroop. Maar dat moment waarop ze lachte deed iets in me smelten. Pure onschuld vloeide terug in haar gezichtje. Rond en zacht, haar lach complimenteerde dat door oprecht te klinken.

Remco stapte op ons af, door ons gelach ...