Charlotte - 18 - Sex Verhalen

Charlotte - 18

... gewoon bij elkaar, en we gaan het gewoon proberen. Ik wil iedereen bewijzen, dat ze het mis hebben. Dat moet jij ook doen, Lonneke. Bewijs iedereen maar, dat ze het mis hebben over je keuze. Dat is best wat je kunt doen!’

Weer moet Lonneke enkele tranen wegpinken en ze zegt: ‘Kun je me vergeven?’

‘Natuurlijk kan ik dat. Ik ben blij, dat je net zelf hebt toegegeven, dat je verkeerd was. Dat maakt voor mij een wereld van verschil. En kleed je nou maar aan, en kom lekker naar beneden. Het ontbijt staat al klaar en er is verse koffie.’

Lonneke glimlacht en zegt lachend: ‘En is dat ook zo’n belachelijk uitgebreid ontbijt als gisteren die barbecue?’

Lisa lacht. ‘Nee, dat valt wel mee. Alleen het brood heeft Peter wel zelf gemaakt. Eigenlijk zijn dat de restanten van het brood, dat Peter nog niet gebakken had, maar dat doet niets af aan de smaak.’

‘Oeh, ik krijg al honger! Ik kom er zo aan. Mag ik even gebruik maken van de badkamer?’

‘Tuurlijk, die is onder aan de trap.’

Lisa laat Lonneke dan alleen en gaat weer in de keuken zitten. John en Linda zijn nu ook al onder, en Emile is hun net aan het vertellen, wat hij met Lonneke van plan is. Peter had gezien, dat Lisa naar boven is gegaan en kan wel raden waarom ze dat deed.

John en Linda zijn wel verrast over de plannen van Emile. Linda zegt: ‘Begin je je wilde haren wat te verliezen, Emile?’

Emile lacht. ‘Misschien wel. Tanja en ik zijn qua voorkeuren en smaak toch al wat aan het veranderen. Bovendien ...

... worden de kinderen al wat groter, en ze schamen zich soms ook wel wat, als ik ze kom ophalen als ze aan het spelen zijn bij hun vrienden.’

Linda lacht. ‘Dat kan ik me ook wel een beetje voorstellen, Emile. Je bent nou niet bepaald het toonbeeld van een prototype vader.’

Emile lacht luid. ‘Dat kun je wel stellen. Maar ik ben wie ik ben, en dat probeer ik mijn kinderen ook bij te brengen. Ze hoeven niet als mij te worden, als ze maar trots zijn op wie of wat ze zijn. Het maakt me niet uit, wat ze in hun leven gaan doen, zolang ze zich er maar voor de volle honderd procent voor inzetten. Dat doe ik ook. Nou ja, meestal dan!’

‘Dat klinkt voor mij toch wel als een liefhebbende vader, Emile. Dat had ik niet achter je gezocht, zeker niet, als ik je eens tegen je kinderen hoor schreeuwen!’

‘O, maar het zijn niet altijd lieverdjes, Linda. Ik ben bang, dat ze van mij de streken hebben geërfd. Maar aan de opvoeding zal het niet liggen. Tanja houdt ze flink strak, en dat is ook wel nodig. Maar dan spoken ze nog flink wat kattenkwaad uit.’

John lacht en zegt: ‘Dan ben je ook een heel goed voorbeeld, Emile. Ergens moeten ze het toch van leren!’

Emile lacht luid. ‘Hmm, daar zal ik dan maar geen antwoord op geven, John. Maar ik ben blij, dat jullie mij, Tanja en Lonneke niet meteen veroordelen op onze plannen. Dat waardeer ik erg!’

‘Dat zit wel goed, Emile. Je geeft ons immers ook een kans, waarom zouden we dan jullie veroordelen? Ze hebben mij en Lennaert ook voor gek ...