Mini - 86 - Sex Verhalen

Mini - 86

... maanden terug heet ik je nu van harte welkom in de familie Jonkman.” “Dank je wel… Ma.” Het was de eerste keer dat Joline dat woord tegen mijn moeder gebruikte en het was even stil. “Jij dank je wel, Joline, dat je me zo aanspreekt. Daar ben ik heel blij mee. Ben je gelukkig?” “WIJ zijn gelukkig, Ma. Je zoon zit hier naast me te glunderen.” “Mooi. Ik gun het jullie van harte. Pa is tien minuten geleden naar z’n werk vertrokken; ik bel ‘m straks wel om hem dit mooie nieuws mee te delen. Vertellen jullie het aan jouw broers en de tweeling?” Joline knikte. “Dat gaan we straks doen. ’t zijn studenten he, dus die zijn nooit zo vroeg uit bed…” Ze giechelde. “Die zullen ook blij zijn, dat weet ik zeker! Nou, jullie lekker verder vakantie vieren… We horen de verhalen wel! Dag schat!” “Dag Ma… We houden van je!”

Joline hing op en boog zich naar me toe. “Weer vier mensen gelukkig gemaakt.” Ze lachte en kuste me. Even later maakte ik me los en zei: “En nu bel ik Claar en Mel… Studentes of niet, ik wil het ze zelf vertellen. En zij mogen het aan Rob en Ton vertellen. Als die ten minste in de buurt zijn, anders mag jij ze bellen.” Ik toetste het nummer van Clara in. “Met Clara Jonkman…” “Zo zussie, wat klink jij slaperig!” “Kees, ben jij vergeten hoe het is om student te zijn? Dan zit je tot half drie ’s nachts over je studieboeken gebogen. Mag ik even slapen alsjeblieft?” Ik grinnikte. “Maak dat de kat wijs, zus. Jij hebt tot vannacht half een liggen rollebollen met die luitenant ...

... van je, bent daarna in de auto gestapt, naar Wageningen gereden en bent daar helemaal uitgewoond in je bedje gedonderd.” Ik hoorde Ton op de achtergrond lachen. “Bijna goed, Kees, op de tijdstippen en de plaats na.” Clara zei vinnig: “Hou je commentaar voor je, vriendje van me. IK ben aan het telefoneren met m’n broer, jij niet. Kees, ik ben in Oirschot. Mel is er een paar dagen met Rob tussenuit, voordat Rob weer gaat varen. Tja, dan blijf ik niet alleen in Wageningen hangen. Maar… waarom bel je?” “Hebben jullie gisteravond onze foto gekregen, Claar?” “Foto? Wij waren gisteren even ‘uit de verbinding’, zoals jullie dat zo mooi zeggen.” Ik schoot in de lach.

“Aha. Vandaar. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken: Ik heb Joline gisteren ten huwelijk gevraagd en ze heeft ‘ja!’ gezegd!” Het was even stil, toen hoorde ik Ton op de achtergrond: “Gefeliciteerd man! En heel veel sterkte. Als ik jou was geweest, had ik nog een jaartje gewacht, tot je zeker wist!” Joline trok de telefoon uit mijn handen. “Ton Boogers, de eerstvolgende keer dat ik je tegenkom haal ik je gezicht open!” Clara zei droogjes: “Om mogelijke vormen van pijniging voor te zijn, zeg ik nu maar heel gauw: gefeliciteerd allebei!” “Dank je wel, lieve schoonzus”, zei Joline. Clara vervolgde: “Jolien, heerlijk dat jij straks onze schoonzus wilt zijn. Een betere kunnen we ons niet wensen!” “Dank je wel, Clara. Wij zijn hartstikke blij. En nu laten we jullie met rust; jij moet straks naar college en die lompe broer ...