Tijd Voor Wraak - 7 - Sex Verhalen

Tijd Voor Wraak - 7

... wereld aan met behulp van mijn krachten. Het enige wat ik de laatste maanden gedaan heb is neuken tot mijn pik er bijna af viel. Bijna 400 meisjes en vrouwen hebben mijn pik in zich gehad, maar uiteindelijk is de enige goede daad die ik verricht heb het geven van directeursgeld aan Jan de conciërge. Ik begin me af te vragen of ik wel gelukkig ben.

De volgende dag op school kijk ik in de les om me heen. Ik zit alleen, zoals altijd en ook Esmee kijkt me nu met een bijna bange blik aan vanuit haar eigen hoekje. De laatste soort-van-vriend die ik had in deze klas, is nu weg, en het is volledig mijn eigen schuld. Ik zit achter Chantal en Naomi en hoor de twee zachtjes fluisterend praten.

"Ik weet niet van wie het is", zegt Naomi, "maar mijn ouders gaan fucking flippen. Ik vergeet één keer de pil en gelijk is het raak. Ik heb niet eens seks gehad die week". ze laat Chantal iets zien onder de tafel, en ik zet de tijd stil om een kijkje te nemen. Met het hart in mijn keel kruip ik onder de tafel en zie ik wat ik al verwachtte... Naomi houdt een tweetal zwangerschapstesten vast die allebei overduidelijk op positief staan. Een steen stort in mijn maag als ik terugdenk aan de misschien wel honderd keer dat ik in Naomi's kutje ben klaargekomen de laatste maanden. Het word me allemaal teveel. Ik realiseer me dat ik nog ongelukkiger ben dan toen dit allemaal begon, zeven maanden geleden. Seks maakt niet alles goed, al helemaal niet als het seks zonder passie is. Ik loop het ...

... klaslokaal uit en ga naar het conciërgehok. Jan is er niet. We zijn niet echt vrienden meer, eigenlijk. Ik was te druk met het neuken van alle mogelijke meisjes op school om nog veel tijd met Jan door te brengen. Ik pak de sleutel van het luik naar het dak en klim naar boven. En wederom vind ik mezelf op de rand, kijkend naar het schoolplein daar beneden. Langzaam laat ik me voorover vallen. De wind voelt bevrijdend langs mijn gezicht terwijl de zwaartekracht me naar het schoolplein brengt.

Maar ik val niet op de grond. De tegels van het plein gaan voor me aan de kant en maken ruimte voor een lange, donker tunnel. Ik schreeuw angstig terwijl ik door de tunnel heen val naar een lichtpuntje aan het einde. Het voelt alsof ik minutenlang door de tunnel val, tot ik iets herken aan het einde. Het is een kamer. Een kamer met een bed, en in dat bed... Ben ik? Het komt dichterbij en ik zie mezelf, onmiskenbaar, omringd door mijn familie. Ik val steeds sneller richting de kamer tot ik de tunnel niet meer zie en in mijn eigen lichaam lijk te vallen. Opeens openen mijn ogen en hap ik naar adem. Ik zit rechtop in een ziekenhuisbed, snakkend naar adem, schreeuwend van angst. Ik kijk haastig om me heen en zie mijn ouders, die me met grote ogen aankijken. Dan springt mijn moeder op en omhelst ze me.

"Oh Ben! We dachten dat we je kwijt waren!". Ze knijpt zo hard in me dat ik bijna mijn ribben breek. Over de komende uren Ikword ik bijgepraat door mijn ouders. Blijkbaar ben ik echt van het dak ...