Tijd Voor Wraak - 7 - Sex Verhalen

Tijd Voor Wraak - 7

... kutje volpomp met mijn hete zaad. Ik voel hoe ik haar kleine holletje volledig opvul en het zaad al snel aan alle kanten naar buiten stroomt.

Hijgend trek ik mijn pik uit Esmee en veeg ik de laatste druppels sperma af met haar kleine bosje zwart schaamhaar. Mijn zaad stroomt uit haar misbruikte kutje en druipt over haar eveneens openstaande kontgaatje. Ik kijk naar haar openstaande gaatjes en voel tot mijn schok maar weinig schuldgevoel. Maandenlang heb ik Esmee met rust gelaten, maar ze was simpelweg te lekker. Ik loop de kleedkamer uit en stap op mijn fiets. In de rust van de stilstaande tijd fiets ik naar huis en laat ik mezelf op bed ploffen. Ik laat de tijd weer lopen en luister hoe buiten de auto's langsrazen. Een uur lang staar ik naar het plafond en denk ik na over wat ik vanmiddag gedaan heb. Ga ik te ver met mijn krachten? Chantal en Naomi hebben me vernederd toen die dag, maar verdient Chantal echt de dingen die ik haar dagelijks aandoe? Over de laatste maanden ben ik compleet gevoelloos geworden, tot het punt waar ik me nauwelijks schuldig voel over het neuken van Esmee. Sterker nog, ik word alweer geil als ik eraan terugdenk, zelfs al probeer ik van niet. Dan gaat de deurbel, en ik hoor mijn moeder opendoen.

"Ja, hij is boven, loop maar door".

Ik ga rechtop zitten en kijk naar de deuropening. Tot mijn schrik verschijnt Esmee in mijn kamer.

"Hey", zegt ze.

"Hey", zeg ik. Esmee doet de deur dicht en gaat in mijn bureaustoel zitten, tegenover me. Ik ...

... weet niet wat ik moet zeggen en ook zij is een tijdje stil terwijl ze naar woorden zoekt.

"Mag ik je wat vertellen?", vraagt ze dan, en ik knik. Wederom blijft ze even stil en denkt ze na. "Ik vond je leuk, wist je dat?". Ik kijk haar met grote ogen aan. "Ik vond je echt leuk", herhaalt ze, "en om heel eerlijk te zijn, als je zulke dingen met me wou doen, dan hoefde je me alleen maar te vragen en dan hadden we het kunnen doen, maar dan op een normale manier. Op een respectvolle manier. Maar wat je vanmiddag gedaan hebt, liet me zien dat je niet bent wie ik denk dat je bent".

"Ik ben veranderd", geef ik toe.

"Ja". Esmee kijkt naar de grond. "Wat je vanmiddag deed was niet okay, en ik denk niet dat ik je het kan vergeven". Ik weet niet wat ik daarop moet zeggen. Opeens komt met terugwerkende kracht het schuldgevoel opzetten.

"Verontschuldigen heeft weinig zin meer, denk ik".

"Klopt", zegt Esmee terwijl ze opstaat uit de bureaustoel. "Ik zal geen aangifte doen, maar ik wil dat je goed nadenkt over wat je mensen aandoet. Je moet beter worden". Ze draait zich om en loopt richting de deur. "Je had me kunnen hebben, Ben", zegt ze voor ze hem opendoet. Ik kijk hoe ze wegloopt en laat me weer op bed storten. Ik zet muziek op en begin me af te vragen hoe mijn leven was geweest als ik Esmee gewoon had uitgevraagd. Als ik mijn krachten voor goed had gebruikt. Voor het bestrijden van misdaad of onrecht. Als een soort Robin Hood. Dan had ik Esmee gehad en konden we samen de ...