De Gezusters Santegoed - 6 - Sex Verhalen

De Gezusters Santegoed - 6

... zijn. Ik kan hem nu niet laten zakken.’

‘Dat moet je ook niet doen. Ik kan me best wel wat avonden alleen redden. Nu is Leonie en Dean er, en straks heb ik gezelschap van je oom en tante.’

Ik glimlach, en grijns in mezelf. Hoewel ik het niet leuk vind om te moeten liegen, wil ik toch mijn geheim niet verklappen. En ik lieg ook niet heel erg veel. Want Otto moet inderdaad naar die kampioenschappen en ik help hem daarbij. Alleen ga ik dat nu doen in de uren, dat ik normaal zou trainen, en niet in de tijd, dat we gaan oefenen met ons dansje.

Ik loop dan weer naar binnen, want ik moet onderhand beginnen met het bakken van pannenkoeken. Een uur later kunnen we aan tafel en staat er een stapel pannenkoeken, waar Chantal behoorlijk van onder de indruk is.

‘Uhm, John? Wie moet dat allemaal opeten?’

Ik lach. ‘Ik had toch al gezegd, dat mijn zus en haar gezin flinke kostgangers zijn? Moet je eens opletten, daar blijft maar weinig van over!’

En ik heb het helemaal niet eens zo mis. En het is echt niet zo, dat de kinderen zo veel eten, maar Dean en ik kunnen er allebei wel goed weg mee. Leonie kan ook goed eten, maar ze houdt het nog beschaafd. Chantal eet ook meer, dan ze eigenlijk van plan was, maar ...

... kijkt hoofdschuddend naar Dean en ik, als we nog een pannenkoek op ons bord leggen.

‘Jezus, waar laten jullie het allemaal? Hoeveel pannenkoeken hebben jullie al op? Zeven?’

‘Op zijn minst. Maar na deze stop ik toch echt. Maar ze zijn ook weer veel te lekker om te laten liggen…’

Leonie lacht. ‘Dat doen ze nu iedere keer. John maakt altijd een enorme stapel pannenkoeken, en daar eten ze zich echt ziek aan. Het zijn dan net kleine kinderen.’

Chantal lacht. ‘Ik zie het. En dat moet dan mijn toekomst worden?’

Leonie lacht. ‘John mag in zijn handen klappen, als hij je toekomst wordt, Chantal. Ik durf rustig te zeggen, dat je uitstekend bij John past. Beter dan de anderen, die hij eens naar huis heeft gesleept. Hoewel, het kwam amper verder dan eens vluchtig voorstellen, en daarna zag je ze niet meer terug. En ik denk toch niet, dat het aan ons heeft gelegen, of wat denk jij ervan?’

‘Nee, dat denk ik ook niet. Ik was wel behoorlijk zenuwachtig, maar het is allemaal behoorlijk meegevallen. Jullie zijn echt heel erg aardig!’

En daarmee is de toon voor de komende dagen wel gezet. Chantal lijkt al volledig geaccepteerd door mijn familie. En nu nog mijn vrienden, maar daar maak ik me minder zorgen om.