Charlotte - 21 - Sex Verhalen

Charlotte - 21

... in haar eentje te sterven? Misschien was ze wel gelukkig om te weten, dat je nu ten minste iemand hebt, die voor je kan zorgen? Ik bedoel, van wat ik begrepen heb, was er een duidelijke klik tussen jou en Jennifer en ook tussen haar en Jenny.’

James knikt. ‘Dat klopt. Het ging juist zo goed! Maar ik kan nu niet van Jennifer verwachten, dat ze me nu gaat verzorgen?’

Jennifer staat plotseling op en zegt: ‘Waarom niet? Dat is toch juist wat Jenny van me wilde? Dat ze nu niet meer leeft, wil niet zeggen, dat ik me daarom terugtrek, en mijn belofte aan haar niet meer zou nakomen? Ik heb Jenny beloofd goed voor je te zorgen, als ze er niet was. En dat zal ik ook doen ook!’

‘Maar je hoeft je leven niet te vergooien, om een oude man als ik te gaan verzorgen?’

‘Dat doe ik ook niet! Ik ga nog steeds studeren, en de dingen doen, die ik anders ook gedaan zou hebben, als Jenny nog zou leven. Maar ik ga me aan de belofte houden, die ik aan haar gedaan heb. Dat is het minste, wat ik terug kan doen. Dus wat mij betreft, verandert er niets aan de overeenkomst, die we gesloten hebben. Het is alleen, dat we niet hebben zien aankomen, dat Jenny er niet meer zou zijn.’

James knikt. Jennifer loopt naar hem toe en geeft hem een flinke knuffel, die hem zichtbaar goed doet. Ik kan alleen maar respect hebben voor het meisje, dat ze zoiets aandurft. Veel van haar leeftijdsgenoten zouden hard zijn weggerend, maar zo niet Jennifer. Verrassend genoeg omarmt ze haar lot, in plaats van er ...

... tegen te vechten.

Dan zie ik uit een ooghoek twee auto’s met een caravan voorbij het huis van James rijden. Ik zeg tegen Lisa: ‘We moeten terug naar huis, mijn zus en je ouders zijn er. Die zouden vandaag komen, weet je nog?’

Lisa knikt. ‘Jeetje, dat zouden we nog bijna vergeten!’

Ik zeg tegen James: ‘Red je het even zonder ons? We krijgen gasten, en die moet ik wel even ontvangen.’

James glimlacht. ‘Ga maar, het heeft me al veel goed gedaan, om te weten, dat ik er opeens toch niet helemaal alleen voor sta. Alleen al, dat jullie er opeens voor me waren, terwijl ik even geen hoop meer had. Ik kan je niet vertellen, hoeveel dat voor me betekent. Dus ga nu maar, en begroet je gasten. Het leven gaat door. Ook voor mij, en ik zal moeten leven met de pijn in mijn hart van het verlies van Jenny, maar jullie doen me beseffen, dat ik door moet gaan. En dat Jennifer zegt, dat ze wil blijven, dat maakt het me wat gemakkelijker.’

Janine zegt: ‘Wij zullen ook nog wel even blijven en je helpen met alles wat er nu op je af komt, James. Je bent niet alleen.’

James knikt met een glimlach, die we allemaal niet hadden verwacht.

Lisa en ik staan op en geven de man nog een flinke knuffel, waarna we weer naar huis gaan.

Eenmaal thuis verwelkomen we onze gasten, die wel even verbaasd zijn, dat we wat minder blij zijn om hun te zien. Jessica kent me goed genoeg om te weten, dat er iets aan de hand is.

‘Wat is er aan de hand? Hebben jullie problemen?’

Ik glimlach. ‘Nee, met ...