Charlotte - 21 - Sex Verhalen

Charlotte - 21

... wezenloos voor zich uit, en heeft niet eens in de gaten, dat we binnen zijn gekomen. Pas als we een hand op zijn schouder leggen, schrikt hij wakker uit zijn overpeinzingen.

‘Het spijt me voor je, James. We hoorden het net van Jennifer.’

James grijpt me met zijn lange armen vast en klemt zich stevig tegen me aan, en barst in tranen uit. Hij huilt als een klein kind, en ik houd hem stevig in mijn armen vast. En ik laat hem helemaal uithuilen, terwijl Jef de dokter te woord staat. Uit de woorden van de dokter, kan Jef opmaken, dat Jenny in haar slaap gestorven is.

De dokter vraagt aan hem, of James nog familie heeft, maar Jef kan alleen maar antwoorden, dat hij dat niet precies weet. Daarop vraagt hij aan Jef, of hij een lijkwagen voor Jenny moet gaan regelen en of Jef dan zolang de zaken wil waarnemen, omdat we de naaste buren van James zijn. Daar stemt Jef in toe, en daarop vertrekt de dokter, maar niet voordat hij geprobeerd heeft om James aan te spreken. Maar de arme man is totaal niet aanspreekbaar. De dokter laat dan maar zijn telefoonnummer achter, waar James hem op moet bellen, als hij weer aanspreekbaar is.

Een half uur later komen Lisa, Janine en Jennifer binnen. Jennifer ziet er weer wat beter uit. Maar zodra James Jennifer ziet, staat hij op en omhelst het meisje stevig. Met een van smart vertrokken gezicht begint hij weer te huilen, en ook Jennifer huilt met hem mee. Samen verwerken ze het verdriet van het verlies van Jenny.

Janine neemt Jef mee ...

... naar de slaapkamer, waar Jenny nog steeds op bed ligt. Een akelige stilte heerst in de slaapkamer, en Jenny ziet ontzettend bleek. Het maakt flinke indruk op Jef en Janine. Ze sluiten snel de deur weer achter zich dicht, en gaan weer terug naar de keuken, waar James en Jennifer nog steeds samen huilen, al beginnen ze duidelijk merkbaar minder hard te huilen.

Uiteindelijk laten ze elkaar los, en kijkt James op. Je ziet, dat het hem goed doet, dat zijn naaste buren meteen zijn gekomen om hem bij te staan, in deze zware tijden. Hij zegt niets, maar zijn blik is veelzeggend.

Lisa heeft al koffie gezet, die hij dankbaar van haar aanneemt. Als iedereen van koffie is voorzien, zegt James opeens: ‘Ik dank jullie, dat jullie nu hier zijn. Dit is zo onverwachts gekomen, dat ik me echt geen raad meer wist. Ik kan het nog steeds niet bevatten, dat ze er niet meer is! Maar ik had het moeten zien aankomen!

Jenny klaagde nooit. Maar ik wist dat ze pijn had. Alleen heb ik me nooit beseft, hoe ziek ze eigenlijk wel niet was. Hoe egoïstisch ben ik niet geweest!’

Ik sla een arm om hem heen en zeg: ‘James, nu moet je jezelf niet de schuld geven! Hoe pijnlijk het verlies ook is, het is niet jouw schuld! Het was gewoon Jenny’s tijd om te gaan, hoe spijtig dat ook is. Als God haar roept, dan kan dat nooit jouw schuld zijn. Maar het zou je toch moeten troosten, dat ze is gestorven in haar slaap?’

‘Maar ik was niet bij haar! Dat neem ik me kwalijk!’

‘En wat als ze ervoor gekozen had om ...