Mini - 22 - Sex Verhalen

Mini - 22

De zaterdag startte wat vroeger dan normaal.

Behoorlijk wat vroeger zelfs. Om vijf uur werd ik wakker van Joline die lag te woelen. “Hé, schoonheid, kun je niet maffen?” Ik kreeg geen antwoord, dus deed ik een bedlampje aan. Ik keek in twee betraande ogen. “Wat is er aan de hand?” Ze kroop tegen me aan, zei niets, maar begon te snikken. Ik liet haar even haar gang gaan, maar trok haar toen overeind. “Oké meisje, voor de dag ermee… Ben je bang?”

Ze knikte en sloeg haar armen om me heen. “Kees… je weet niet half wat voor type hij is. Zó agressief… als hij z’n zin niet kreeg, dan was het huis te klein! En als hij z’n maten meeneemt… Ik heb een paar van die lui gezien. Alles wat men verkeerd vindt aan een motorbende, hebben ze!”

Ik trok haar tegen me aan. “Lieverd, wij zijn voorbereid. Jouw broer is geen watje. Zijn kerels? Zijn met hem meegeweest naar Afghanistan. Ook geen doetjes. Je eigen vriendje: zelfde ervaring. En als ik ook maar een flauw vermoeden ervan heb dat één van die lui bij jou in de buurt dreigt te komen, gaat hij gestrekt. Het moet een hele beste motorbende zijn als ze ook maar in de buurt van jou komen.”

Ze klampte zich aan me vast. “Ik ben niet bang voor mezelf… Ik ben zo bang om jou! Jij en Ton moeten de eerste klappen opvangen! Jullie lopen gevaar!” Ik zuchtte. “Ja, dat klopt. Maar, even goed luisteren: Ton, z’n mannen en ik hebben vaker gevaar gelopen. En dan bedoel ik écht gevaar: van lui met machinegeweren, RPG’s en Kalashnikovs.

Ton en ...

... z’n mannen in Afghanistan, tegen Taliban. Die ervaring heb ik ook, maar ook nog iets meer: ik heb in Bosnië tegen lui gevochten die wellicht nog een graadje erger waren: de lijfwacht van een paar Servische en Kroatische oorlogsmisdadigers. Daarmee vergeleken zijn de vriendjes van meneer Holtinge een hele lieve kinderoppas. En een paar van die gevechten vonden plaats op hele korte afstand en heb ik mijn steentje aan bijgedragen. Vergeet niet: áls hij morgen komt, wat helemaal niet zeker is, verwacht hij niets anders dan een jonge vrouw die doodsbang is als hij z’n tronie laat zien. Een lekker makkelijk doelwit.

Als hij in plaats daarvan geconfronteerd wordt met een kwart infanteriepeloton die zonder uitzondering veteraan zijn… Da’s hele andere koek. En wij hebben het voordeel van de verrassing; áls hij komt, weten we dat. Hij weet helemaal niks, ook al neemt hij vriendjes mee… Heus, Ton en ik weten wat we doen. Geen reden om zo doodsbang te zijn.”

Langzamerhand bedaarde ze en liep even later naar de badkamer om haar gezicht te wassen. Toen ze terugkwam, keek ze een stuk opgewekter. “Spoken… Heb ik vaker last van ’s nachts als ik niet kan slapen.” Ik trok een wenkbrauw op. “Een heks die last heeft van spoken… Het moet niet veel gekker worden, dame!” Ze kon gelukkig weer glimlachen.

Buiten werd het langzaam licht. “Wat dacht je ervan? Zullen we er maar eens uitgaan? Van slapen komt nu tóch niks meer…” Joline schudde haar hoofd en kroop weer in bed. “Van slapen misschien ...