Nina - Sex Verhalen

Nina

De avond is goed. Om vijf uur was Nina er, een kus en een knuffel had ze voor mij, een lichte tinteling in mijn lijf, zoals elke keer als ze me aanraakt. Een fles port had ze ook, die hebben we half leeggemaakt, nog voor het eten. Gekletst, gelachen, toen ben ik de keuken ingegaan voor mijn – al zeg ik het zelf – onvolprezen lasagne. Koffie met likeur om uit te buiken en nu zijn we in de keuken aan de afwas. We wisten allebei dat er een waas van spanning over deze avond zou hangen, maar eigenlijk hebben we het er tot nu toe goed vanaf gebracht. Avonden met Nina zijn altijd leuk en ontspannend, geen complexe toestanden, geen gedoe, nee; plezier en gezelligheid, vriendschap en aandacht. Zwijgend doen we de afwas; in de cd-speler doet Rachel Podger haar Bach en daar genieten we allebei van. Steels kijk ik af en toe naar Nina achter het teiltje met sop en ik denk na over ons. Negentien is ze nu, vijf jaar geleden stond ze voor de deur, een grote, blonde slungelachtige pubermeid, ze had het briefje op het prikbord in de supermarkt gezien en we maakten een afspraak. Bijna zuchtend voerde ik een kort gesprekje met haar, met weinig hoop dat we nu eindelijk wel eens een goede oppas voor de jongens zouden vinden. Aardige meid, zei ik later tegen Marc, zaterdag komt ze proefdraaien. Marc en ik gingen uit eten, met het mobieltje angstvalling prominent naast mijn bord. Maar er werd niet gebeld, sterker nog, de jongens hadden de avond van hun leven, met een actieve en lieve oppas. ...

... Nina zou blijven, dat werd al snel duidelijk. Daan en Tom aanbaden haar, Marc en ik vertrouwden haar, we gingen weekends weg, korte vakanties met zijn tweeën, we wisten dat de jongens in goede handen waren. Mijn gesprekjes met haar over regeltjes en afspraken waren kort en zakelijk in het begin, maar ik merkte tot mijn verbazing dat ik met deze tiener op gelijkwaardig niveau kon praten, klassieke muziek en vooral poëzie was onze gezamenlijke liefde, zij citeerde moeiteloos Maria Vasalis (mijn absolute favoriet) en ik was ontroerd omdat ik weet hoe erg zij daarmee buiten de groep viel. Ook ik was ooit, heel lang geleden, een tienermeisje dat liever naar Monteverdi dan naar de Stones luisterde en liever las dan kletste.

Zestien werd Nina en tot verbazing van iedereen, niet in het minst van mezelf, noemde ik – een veertiger – haar een vriendin en ik meende het. Ik vertelde haar steeds meer over mezelf, mijn leven en mijn geschiedenis. Ze luisterde altijd aandachtig, had altijd een rake opmerking of een goed en eerlijk antwoord. Ja, ze was een echte vriendin, hoe jong ze ook was. Over de liefde had ze het niet vaak, ik wist dat ze op meiden viel, daar had ze nooit een probleem van gemaakt (over buiten de groep vallen gesproken!), ze had een keer gezoend zei ze, twee onbereikbare liefdes gehad. Dat was het tot dan. Toen, op een avond vroeg ze of ze Meike mocht komen voorstellen, haar ‘echte’ vriendin. Een maand of twee waren ze nu bij elkaar en ze wilde mij als vriendin graag ...