Mini - 72 - Sex Verhalen

Mini - 72

... vertel het eens…” Ik haalde diep adem. “Charles, ik ben bereid om met jullie mee te gaan. Echter: op één voorwaarde. Dat Allard meegaat. Zonder hem, als technisch verantwoordelijke, heeft mijn aanwezigheid weinig zin.” Het was even stil aan de andere kant. “Kees, het is niet gebruikelijk dat de technisch verantwoordelijke meegaat tijdens dit soort besprekingen. De projectmanager is de eerst aangewezen functionaris.”

Ik liet bewust een korte pauze vallen. “Charles, ik ben niet de figuur die jullie gaat vertellen hoe jullie procedures in elkaar moeten zitten. Maar als jullie je projectmanager meesturen en Allard thuislaten… Dan blijf ik in Gorinchem. En nee, dat is géén één-tweetje tussen Allard en mij; hij weet niets van dit besluit. Reden: Allard en ik spreken één taal. Jullie projectmanager spreekt die taal niet. Hij is, wat zijn titel ook aangeeft: manager. En daar zal hij vreselijk goed in zijn, ongetwijfeld, maar in dit stadium heb je techneuten nodig om de Maleisiërs te overtuigen. En mensen die verstand hebben van bewapening. Allard en ik zijn dat. En voor de duidelijkheid: het is niet óf je projectmanager óf Allard… als ze beiden meegaan vind ik het ook prima. Maar als Allard in Gorinchem blijft, blijf ik ook hier.”

Het was even stil. “Ik ga even overleggen, Kees. Ben jij op dit toestel bereikbaar?” “Ja.” “Mooi. Ik bel je terug.” Hij verbrak de verbinding. Henk stak een duim op. “Heb je netjes gezegd. Iedereen in z’n waarde gelaten, maar je wens duidelijk op ...

... tafel gelegd.” Henry knikte. “Mee eens. Nu maar kijken wat het resultaat is. Weet Theo hiervan?” Ik knikte. “Is het roerend met me eens. Zijn eerste reactie op die projectmanager was: ‘Waar kan ik m'n handen wassen? Wat een glibber..’ Letterlijke tekst. Ik zal ‘m meteen informeren. Jongens, dank voor de back-up.” Ik liep naar Theo en bracht hem op de hoogte. Hij keek me aan. “Kees, als ze hierom niet met ons in zee gaan, hoef jij je niet schuldig te voelen. Dan zijn ze geen knip voor de neus waard.” Rond negen uur ging mijn telefoon. “Kees Jonkman.” “Hoi Kees, Charles hier. Allard gaat mee. Hij neemt contact met je op voor de bijzonderheden.” “Goed om te horen, Charles.”

Ik hoorde hem grinniken. “Oh ja, Kees nog iets: als jij weer een Excelsheet voor een potentiële klant in elkaar zet, wil je die dan niet meer zo creatief beveiligen?” Ik hield me van de domme. “Hoezo?” De grinnik werd duidelijker. “Onze projectmanager wilde die sheet vanochtend nog een keer gebruiken om te laten zien dat hij de klant ook wel zou kunnen overtuigen: plotseling was het abacadabra geworden…” Ik grijnsde breed. “Charles, ik mag dan wellicht nog een jonkie zijn, maar ik ben niet naïef.” Zijn stem klonk nu serieus. “Kees, je populariteit is bij één van onze medewerkers nu tot onder nul gedaald. Hou daar rekening mee.” Ik antwoordde even serieus. “Charles, laat me raden. Jullie projectmanager? Man en paard graag.” “Correct.” “Goed. Dan wil ik graag weten: onder wiens verantwoording val ik, op het ...