Een relationele Rollercoaster 2 - In zijn voetstappen - Sex Verhalen

Een relationele Rollercoaster 2 - In zijn voetstappen

... hebben gekocht. Haar gebloemde blouse heeft plaats gemaakt voor een ademend wandeloverhemd. Op haar rug draagt ze een damesmodel rugzak die eveneens, na eenmalig gebruik door Mieke, naar de zolder was verhuist. "Je moet die rugzak alleen nog even op haar rug instellen John." Eefje kijkt Mieke dankbaar aan." "Je zegt maar wat je van me krijgt Mieke." "Ben je gek wijfie. Dat stond toch maar stof te vangen op zolder. Alleen jammer dat die wandelbroek je niet paste." Eefje kleurt rood. "Ik heb een te dikke kont." Mieke kijkt mij aan. "Wat jij John, is haar kont echt te dik?" "Èh, te dik? Nee. Wel goed gevuld. Maar daar is mijns inziens niks mis mee… Voor vandaag doet die afgeknipte spijkerbroek het wel. Maar voor het echte werk zou het toch beter zijn als je een wandelbroek met afritsbare pijpen zou aanschaffen." Onderwijl Mieke de koffie verder verzorgt, stel ik de rugzak op Eefje in." Terwijl ik hiermee bezig ben raak ik een paar keer de zijkant van haar borstjes. Ondanks dat zij verstart onder die aanraking laat ze mij mijn gang gaan. Wanneer ik klaar ben ruk en duw ik aan de rugzak. "En hoe voelt dat?" "Ùh wel goed, geloof ik." "Als je tijdens de wandeling last krijgt moet je het zeggen. Het kan best dat we hem nog wat bij moeten stellen."

"Ik neem net de laatste slok van mijn koffie,wanneer de bel gaat." Met een zoentje neem ik afscheid van Mieke. "Bel je even als jullie op de terugweg zijn, dan weet ik wanneer ik het eten kan opzetten." "Doe ik lieverd."

In ...

... tegenstelling met wat ik van haar gewend ben is de begroeting van Tineke nogal koeltjes. Normaliter krijgt iedereen waaraan zij zich voorstelt een knuffel. Bij Eefje beperkt ze zich tot het gereserveerd geven van een hand. Nog terwijl Dries en ik de rugzakken inladen, gaat zij op de bijrijdersplaats zitten. Ook dit bevreemd mij, als wij samen op pad gaan ben ik het die als regel meteen naast Dries wordt gedirigeerd. 'Immers navigeren is iets voor mannen.' Tijdens de rit naar Stavelot zijn het vooral Dries en ik die met elkaar spreken. De anders zo welbespraakte, om niet te zeggen babbelzieke Tineke, zegt nauwelijks iets.

Het blijkt een mooie en pittige route te zijn die Dries heeft uitgestippeld. Doordat deze niet is bewegwijzerd moeten hij en ik regelmatig de kaart raadplegen alvorens verder te kunnen. Tot mijn opluchting vinden Tineke en Eefje zich op zo'n momenten in hun gezamenlijke liefde voor de plaatselijke Flora en Fauna en lijkt het ijs tussen de dames toch te smelten.

Na twee uur,van vooral bergop lopen komen wij op een panoramisch uitzichtpunt. "Wat dunkt jullie zullen wij hier onze lunchpauze nemen?" "Mijn idee Dries. Laten we hier de dekens uitspreiden."Op het moment dat Dries en ik de belegde broodjes, fruit en zelfs een fles rode wijn tevoorschijn toveren, kijkt Eefje me verbaasd aan. "Hebben jullie dat altijd bij jullie tijdens een wandeltocht?" Het is Tineke die antwoord. "Nee meid. Ben je gek? Alleen tijdens zo'n dagtrip als vandaag. Tijdens een meerdaagse tocht ...