Een relationele Rollercoaster 2 - In zijn voetstappen - Sex Verhalen

Een relationele Rollercoaster 2 - In zijn voetstappen

"Eefje, jij. Hier?" Een glimlach verschijnt op haar gezicht, verdwijnt gelijk weer en maakt plaats voor twijfel. "Èh, ja… Misschien was het niet zo'n goed idee." "Potverdomme wat ben ik voor een gastheer. Kom binnen!" Terwijl zij twijfelend langs mij heen naar binnen stapt, zie ik op het trottoir voor ons huis, een damesfiets staan. "Is dat jou fiets Eef?" "Èh ja, ik heb hem afgesloten." "Geef me de sleutels even. Als je het niet erg vind breng ik hem naar achteren. Het zou niet de eerste fiets zijn die hier wordt gestolen. Afgesloten of niet."

Wanneer ik een paar minuten later door de achterdeur binnenkom staat zij voor mijn fotowand en kijkt naar een ingelijste vergroting van mij met mijn bergkameraden. Ze draait zich met betraande ogen naar mij om. "Dat was vorig jaar hé?" Ik knik. "Voordat hij is gestorven heeft hij er vaak over gesproken." "Waarover Eefje?" "Ùh… Over de bijzondere band die jullie met z'n vieren hadden. De vriendschap, het vertrouwen, maar ook het samen genieten van de bergen en de natuur." Ik knik. Dat is ook voor mij onvergetelijk. Ik vindt het jammer dat zijn overlijden voor Ernst en Melle aanleiding was om er mee te stoppen." Ze kijkt me verwonderd aan. "Gaan jullie niet meer… Ik bedoel maken jullie geen bergtochten meer?" Ik schud met mijn hoofd. "Nee? Ergens begrijp ik het ook wel. Ernst is met zijn 68 jaar niet meer de jongste en Melle's knie is er na de laatste operatie ook niet echt beter op geworden." Met een zucht laat ze zich op de bank ...

... zakken. "Koffie?" "Lekker, John."

Terwijl ik in de keuken aan de slag ga met de koffiemachine is ze opgestaan en kijkt ze naar mijn handelingen."Hoe lang zijn jullie samen naar de bergen geweest?" Ik denk even na. "Hmm… Met Melle ben ik 17 jaar onderweg geweest. Een jaar later kwam Ernst en nog een jaar later kwam ook Wouter erbij. Dus zijn we 15 jaar samen onderweg geweest." Ik zie hoe ze nadenkt. "15 keer 7, èh dat is, èh." "105!" "Ze kijkt me aan. Dan zijn jullie dus meer dus meer dan 3 maanden samen op pad geweest." "Zo heb ik het nooit bekeken, maar het klopt… Neem jij de mokken mee Eefje, dan pak ik het roomstelletje." "Doe je geen moeite John." Ik negeer haar opmerking en schudt koffiemelk in een melkkannetje, vul het suikerpotje en zet het roomstelletje op de salontafel, alvorens ik tegenover haar in mijn fauteuil ga zitten. "Wat brengt je naar hier Eefje." Een glimlach verschijnt om haar lippen. "Mijn fiets!" Is sta versteld van haar gevatte opmerking. Ik ken haar uitsluitend als de, vooral stille kracht,achter Wouter. Ik voel me beschaamd dat ik eigenlijk zo weinig van haar weet en besef tegelijk dat dit ook voor de vrouwen van mijn andere vrienden geld. Uitgezonderd Tineke. Op enig moment was mijn vriendschap voor Dries overgeslagen op haar. Tijdens de vele gezamenlijke sportmomenten met haar, met en zonder mijn vriend Dries, was ik haar spontane, warme en liefdevolle aard steeds meer gaan appreciëren .

"Ik had wel eens in zijn voetstappen willen treden." Eefjes ...