Vakantiejob - 61 - Sex Verhalen

Vakantiejob - 61

... moet bij helpen. Koppig neem ik mijn rust zoals Eli me opgedragen heeft en ik steek geen poot uit. Maar ik heb weinig te doen en verplaats me van bed, naar ligzetel, naar zwemvijver. Nu en dan werpt Dario me een blik toe, maar we komen niet tot een echte conversatie. Ik word gek van mezelf maar als iemand me zou vragen wat ik wil of nodig heb, zou ik het ook niet weten.

Ik sta zaterdagochtend vroeg op en ga aan het werk. Ik vind wat rust bij de konijnen. Ik streel hen en knuffel zelfs één van de meer meegaande beestjes. Ook de schapen blijken een hoge aaibaarheidsfactor te hebben vandaag. Wanneer ik tegen tien uur aan de ontbijttafel zit met Dario, voel me ik al een stuk opgeruimder. Het werk neemt me aangenaam in beslag en het mooie weer doet vermoeden dat het een drukke dag wordt. Ik ga energiek verder aan de slag en weet zelfs een lach op mijn gezicht te toveren. Mijn blik valt op het kruis van een bebaarde bezoeker en het borsthaar van een slungelige vader. Begint de wereld er weer lekker uit te zien?

Ik heb meer dan een uur ijsjes geschept wanneer ik even pauze vraag. De zwemvijver heeft heel wat nieuw volk gelokt en ik voel dat het werktempo verhoogt is. Ik wandel even naar de straat. Er staat een pak fietsen aan de ingang. Misschien zou Eli wel eens werk mogen maken van een grotere fietsenstalling? Dan slaat mijn hart plots een slag over. Op de parking staat een man te roken. Hij heeft zwart haar en ik denk meteen hem te herkennen. Is dit één van de Albanezen ...

... die me geneukt heeft? Wat doet hij hier? Ik voel mijn hart hevig bonzen, maar dan blijkt dat ik me vergist heb. Het is geen Albanees, het is een man die ik nog nooit gezien heb. Gewoon een vader wiens kroost binnen zit. Maar ik ben wel even van mijn stuk. Kan ik nog naar de realiteit kijken? Ik heb echt even verandering van decor nodig.

Die avond begeef ik me lichtjes op mijn ongemak naar IJswerk, de zomerbar waar ik mijn eerste date met Sébastien had. Ik had dan toch mijn stoute schoenen aangetrokken en hem gevraagd af te spreken. Hij leek niets liever te willen. Onderweg voel ik me zenuwachtig en ongerust. Ik weet dat er maar één ding op zit en dat is alles, maar dan ook alles, te vertellen aan de enige man die er echt voor me is.

Wanneer ik mijn fiets op slot doe, zie ik Sébastien ook net aankomen. Hij lacht me toe, … en ik breek. Nog voor hij goed en wel is afgestapt, springen de tranen in mijn ogen en wanneer hij me geschrokken in de armen neemt, barst ik in huilen uit. Ik begraaf mijn hoofd in zijn hals, sla de armen om hem heen en begin onbedaarlijk te snikken. De warmte van zijn huid is onvoorstelbaar deugddoend.

Twee uur later voel ik me bijna fysiek leeg. Maar vooral ben ik opgelucht. Sébastien en ik zitten in een zetel onder een boom. Het is druk en gezellig in de tuin maar de wereld is nu even van ons alleen. Ik heb net anderhalf uur mijn hart uitgestort en heb alles wat ik de voorbije drie weken heb beleefd en verzwegen had, opgebiecht aan Sébastien. Ook ...