Wellness (Ned 6) - Sex Verhalen

Wellness (Ned 6)

6. Eindspel in Badgastein.

Kom, ik kleed jullie aan voor jullie “walk of shame” want in jullie blootje het hele hotelcomplex doorkruisen zou toch iets te veel commotie veroorzaken; maar beschaamd zullen jullie zijn hoor, maak je geen zorgen. Voor ik het vergeet, de drie liften die je normaal zou nemen zijn verboden want te snel en te gemakkelijk, de trappen en de traphallen zijn trouwens smaakvol versiert met oude affiches, kun je die meteen ook bewonderen.

Zo, elk zijn badjas, ze zullen wel altijd willen openvallen maar dat is jullie probleem, niet het mijne.

Jullie leggen de ganse weg als een verliefd koppeltje hand in hand af, durf elkaar geen ogenblik los te laten want dan waait er wat; ik hou persoonlijk een oogje in het zeil.

In je buitenste hand hou jij Eric's zwembroek en de ceintuur van je badmantel Carla en jij Eric het ceintuur en het kabelzweepje. Probeer die niet weg te stoppen, ze moeten steeds duidelijk zichtbaar zijn voor diegenen die jullie voorbijlopen.

Nu ja, lopen is veel gezegd, strompelen zal juister zijn. Het voordeel van die hotelpantoffels is dat ze allen dezelfde standaardmaat hebben en dus perfect omwisselbaar zijn. Carla's paar dragen jullie aan je binnenste voet en Eric's aan de buitenste. Zo wordt Carla een beetje gespaard en weet jij, Eric, wat ze al doorstaan heeft.

Als je vrouw het toestaat kunnen jullie elkaar de ganse nacht troosten want ik wil jou, Carla, pas morgen om negen uur terug; ik vind wel wat lekkers dat niet zo ...

... bezoedeld is als jij om mijn nacht op te vrolijken.

Inwendig vervloekte ik mezelf omdat we zo'n groot complex gekozen hadden. Eerst honderd meter tot aan de trappenhal, vier verdiepingen naar beneden, tweehonderd meter tot het midden van de volgende building, één verdieping naar boven, weer tweehonderd meter vlak, weer een verdieping naar boven en dan nog honderd meter tot aan de voordeur van ons appartement.

En strompelen deden we, die verdomde duimspijkers beten echt goed door in onze hielen en voetzolen, de ganse afstand op onze tenen afleggen ging niet, zeker niet voor Carla die eigenlijk vooraf al aan het einde van haar krachten was. Die zes trappenreeksen waren nog het helst van al, onmogelijk om die te nemen zonder dat de tranen uit je ogen en het bloed uit je voeten liep.

Niet pijnlijk maar zwaar vernederend was Carl's idee van de niet dichtgeknoopte badjassen. Mede door onze waggelende stap floepten die om de haverklap open met volledige inkijk op onze voorzijde ten gevolg. Probeer die maar weer dicht te krijgen als je maar één hand hebt die bovendien al iets moet omklemmen, als de ene er al in slaagde werden zoveel bewegingen gemaakt dat de badjas van de andere open viel.

Gelukkig waren de meeste mensen blijkbaar al in hun appartement of kamer want we kwamen slecht twee maal één vrouw tegen en eenmaal een ouder koppel. Alle vier vielen bijna om van verbazing maar begonnen gelukkig niet te gillen of te roepen. Een vrouw bekeek ons glimlachend langdurig, ze ...