De Oude Fabriek - 5 - Sex Verhalen

De Oude Fabriek - 5

... neukgaatje te persen. Mijn holletje zit overvol en kan zijn laatste lading mannenslagroom niet meer bijhouden, waardoor het pruttelend langs zijn pik uit mijn neukgaatje stroomt. Grommend geniet hij nog van zijn laatste ontlading, om dan mijn kontje te verlaten. Onmiddellijk pers ik mijn gaatje dicht om de vreemd lichaamssappen in mijn kontje te houden.

Van het brandende vuur in de openhaard is er geen sprake meer. Alles is weer in zijn huidige vorm. De oude zaal kleurt rood van de ondergaande zon. Moeizaam bevrijd ik me van de broeksriem die mij aan de stoel heeft vast gehouden. Wanneer ik mij zelf bevrijd heb, ontdek ik dat ik helemaal alleen nog in de zaal ben. Nog even moet ik bekomen van wat er met mijn poepgaatje is gebeurt, maar besef dan dat ik door de invallende duisternis, mij moet haasten om naar het kistje van Theodorus op zoek te gaan.

“Waar ons vuur brandde”, dan denk aan de openhaard. Mijn kleren liggen nog beneden in de oude wasplaats, ik kan niet anders dan naakt op zoektocht te gaan. Op de wankelde stoel zoek ik naar verborgen nissen aan de buitenkant van de schouw. Aan de verwijderde tegel is wel een opening maar die is te klein om iets te verbergen. Aan de andere kant zit de tegel nog muurvast. Als ik die wil losmaken zal ik morgen met gereedschap moeten afkomen.

Hij sprak ook van een “kanaal”, bedoelde hij daarmee de binnenkant van de schouw. Ik plaats de stoel met de leuning tegen de muur aan de binnenkant van wat ooit de openhaard is geweest ...

... en stapt op de stoel. De ruimte is breed genoeg om met mijn schouder in te kunnen. In de schouw kan ik de buitenlucht zien met de wolken die over gegaan zijn van vuurrood door de ondergaande zon naar grijs, waardoor het al goed donker aan het worden is. Ik moet dan ook meer op de tast gaan opzoek naar oneffenheden in de schouwwand. Eerst lijkt het niets te worden, maar dan voel ik met de toppen van mijn vingers een rand.

Ik kan er juist niet bij om de ruimte te inspecteren. Met de stoel licht gekanteld tegen de muur zet ik met voet op de slappe leuning. Met knikkend knieën rek ik me om de rand weer op te zoeken en meet veel verwachtingen tast ik de rand af om de grote van de holte in te schatten. Ik houd me adem in door de opgewonden spanning die een kind heeft als hij op schatten jacht gaat. De euforie daalt snel als ik ontdek dat de nis niet echt diep is en nog meer als ik inschat dat het maar een grote heeft van een baksteen. Dat mij doet vermoeden dat het gewoon een los gekomen baksteen is.

De stoel begin te kraken onder mijn trillende benen. Ik voel dat de wankelende stoel mijn lichaam niet kan houden en kan nog juist op tijd aan de rand van de uitgevallensteen me vast houden, wanneer de stoel van onder mijn voeten schurend tegen de muur onderuit schuift. Dit is nu mooi. Ik hang hier naakt in een schouw en durf niet naar beneden springen, bang om mij te bezeren.

Wanneer ik besef dat ik dit niet lang kan volhouden, hoor ik gerinkel van een ketting.

“Spooky ...